ریشههای تاریخی و روانشناسی اجتماعی تشیع در ایران:نقش علامه حلی در تشیع عهد ایلخانیان

تاریخ ثبت رویدادهای گوناگون هر قلمرو در طول زمان و قرن ها است. در تاریخ ایران بعد از اسلام نیز از مذهب تشیع، به طور گسترده ای در قلب ریوف ملت ایران نقش رنگینی داشته است. در عهد آل بویه، تشیع در فعالیت های علمی ایران عامل موثر پیشرفت چشم گیری بوده است. با ورود ایلخانان مغول به ایران از طریق خراسان، اقدام به قتل و غارت و رفتارهای وحشیانه ای با ملت ایران کردند. اما با به سلطنت رسیدن سلطان محمد خدابنده یازدهمین پادشاه ایلخانی، نقش علامه حلی به عنوان یک اندیشمند متفکر شیعی در تحت تاثیر قرار دادن این سلطان آشکارتر می شود، به طوریکه مذهب شیعه را بعد از بررسی و تحقیقات در ایران، به عنوان مذهب رسمی اعلام می نماید؛ پی این فضای امن، علامه حلی به یاری سایر اندیشمندان ومتفکران شیعی همچون ملا حسن کاشی، سید تاج الدین آوجی، امیر طرمطاز و خواجه سعد الدین وزیر، عصر شکوفایی فرهنگ و تمدن در ایران آن عصر را در حوزه تشیع بارور می سازند. علامه حلی با نگاشت منابع ارزشمند شیعی همچون نهج الحق و کشف الصدق ، منهاج الکرامه ، تذکره فقها و کشف الیقین و پرورش شاگردان اندیشمند و متفکری همچون فخرالمحققین (فرزند علامه) ، قطب الدین رازی ، عمید الدین اعرجی حلی (پسر خواهر علامه) ، محمد بن علی جرجانی، زین الدین نیشابوری، شمس الدین محمد حلی و. . . را سبب شده اند. این اقدامات علامه حلی، زمینه ساز برای تقویت و گرایش مردم ایران به تشیع و مقدمه ای برای دوران بعدی صفویه شد تا ایرانیان در پذیرش و شکوفایی فرهنگ تشیع آمادگی بیشتر داشته باشند و در عصر حاضر زمینه ساز انقلاب اسلامی 1357 در ایران گردد.

کلیدواژه ها:

علامه حلی ، تشیع ، گرایش سلطان محمد خدابنده به تشیع ، ریشه های فرهنگی انقلاب اسلامی 1357