عوامل موثر بر فقر زمانی زنان در ایران

هدف از انجام این تحقیق شناخت عوامل موثر بر فقر زمانی در میان زنان حداقل یک بار ازدواج کرده درمناطق شهری ایران در سال 1395 است. منظوراز فقرزمانی، کمبود زمان در دسترس یازمان باقیمانده افراد بعد از انجام فعالیت های اساسی مورد نیاز برای مراقبت شخصی، کارهای مزدی و غیر مزدی میباشد. روش تحقیق اسنادی است و از تحلیل ثانویه دادههای جمع آوری شده در پیمایش گذران وقت ایران طی سال 1388 -1387 استفاده شده است. جامعه آماری این مطالعه را زنان حداقل یک بار ازدواج کرده بالای 15 سال در مناطق شهری کشور تشکیل می دهند. حجم نمونه 11329 نفر زن حداقل یک بار ازدواج کردهاست. بر اساس چارچوب نظری در دسترس بودن زمان؛ سه فرضیه مورد آزمون واقع شد. نتایج آزمون فرضیه ها نشان می دهد که وضعیت اشتغال، وضعیت ازدواج و تعداد فرزندان زیر شش سال بر فقر زمانیزنان، تاثیرگذار است. در این بین تاثیر اشتغال بر فقر زمانی بیش از دو متغیر دیگر است. همچنین یافتههای تحقیق نشان می دهد زنانی که پس از انجام فعالیتهای مزدی، غیرمزدی و مراقبت های شخصی، کمتر از 105 دقیقه زمان (زمان باقیمانده) در طول روز برایشان باقی بماند، از نظر زمانی فقیر محسوب میشوند. براین اساس نتایج نشان می دهد که 3/81 درصد از زنان مورد بررسی در این تحقیق از نظر زمانی غیر فقیرو 7/18 درصد فقیر هستند. متناسب با نتایج بدست آمده هشت سیاست جمعیتی به عنوان پیشنهادات کاربردی ارایه شده است.

کلیدواژه ها:

فقر زمانی ، وضعیت اشتغال ، وضعیت ازدواج وتعداد فرزندان وابسته