جایگاه عشق و شهادت در عرفان

با آنکه دردین مبین اسلام به جایگاه شهادت بخوبی پرداخته شده است و در خصوص آن آیات و احادیث فراوانی وجود دارد اما در حوزه عرفان اسلامی به این مهم بصورت جسته و گریخته در متون عرفانی و لابه لای کتابهای صوفیه اشاره شده است در عرفان اسلامی به عنوان یک مشرب فکری و عملی معتقد است کهانسان با تهذیب نفس و صفای باطن و ریاضت شرعی می تواند به مقامی برسد که دیده ی دلش به جهان هستی باز شود و حقیقت هستی و مراتب آنرا با چشم الهی به نظاره بنشیند و به مقام کشف و شهود نایل گردد که از آن تعبیر به کمال انسان ، خلیفه اللهی ، قرب و لقای الهی و... می شود.. توجه به مقام وجایگاه شهادت در عرفان در حال است که مقدله شهادت متاثر از یکی از پایه های مهم آن یعنی عشق به عنوان اولین حال برای عارف و سالک الی االله و سرچشمه ی سایر احوال می باشد که از آن نشاتمیگیرند، به گونه ای که اگراین حال به طور کامل برای سالک حاصل نشود، دیگر حالات نیز چون شهادت برای او رخ نخواهند داد لذا در میان همین نوشتهها از موضوع عشق و شهادت به عنوان مهمترین اهداف بلند انسانی در راستای کسب بالاترین مقامات معرفتی و روحانی یاد شده است.. در اندیشه اینانسانها، عشق و شهادت رمز رسیدن به این مرحله از تعالی و کمال روحانی است که از آن در آثار خود به انحای مختلف میباشد که درپژوهش حاضربه مطالعهوواکاوی بیشتر آن میپردازیم.

کلیدواژه ها:

عشق ، شهادت ، عرفان ، معشوق