رژیم حقوقی میادین مشترک نفت و گاز حوزه خلیج فارس

زمینه و هدف: اهمیت خلیج فارس به دلیل وجود ذخایر نفت و گاز و نیز نقش پررنگ آن در ژیوپلیتیک انرژی جهان، بر کسی پوشیده نیست. در این میان، آن بخش از ذخایر عظیم نفت و گاز در محدوده فلات قاره که تحت حاکمیت دو یا چند دولت مستقل قرار گرفته و به عنوان مخازن هیدروکربوری بهره برداری از آنها به صورت ویژه ای انجام می شود، این اهمیت را دوچندان می سازد. در اصل بهره برداری از این منابع عظیم بر پایه این تفکر قرار دارد که نقش بنیادین ذخایر نفت و گاز در منابع انرژی جهان، منحصر به فرد است، به طوری که توسعه این منابع عظیم اعم از نفت و گاز به ویژه در سال های اخیر، اقتصادی داخلیجمهوری اسلامی را درخشان تر از گذشته جلوه گر نموده است و سبب گردیده که تعاملات سیاسی و اقتصادی جمهوری اسلامی در عرصه های بین المللی فعال تر و پویاتر از گذشته صورت پذیرد. روش تحقیق: شیوه پژوهش حاضر مبتنی بر روش توصیفی-تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه ایمی باشد. یافته ها: خلیج فارس به لحا ظ جغرافیایی به دلیل ارتباط طبیعی با دریای آزاد از طریق تنگه هرمز، دریای نیمه بستر است و قواعد کنوانسیون 1982 حقوق دریاها در مورد آن قابل اعمال می باشد و ماده 123 آن کنوانسیون، دولت های ساحلی دریای نیمه بسته را به همکاری در بهره برداری از منابع طبیعی توصیه می کند. نتیجه گیری: دولت های ساحلی خلیج فارس، در قالب قوانین داخلی خود، مناطق دریای مجاور سواحل خود را تقسیم کرده اند. رویه تمام دولت هایی که مبادرت به تحدید حدود دریایی نموده اند، پیروی ازقاعده خط منصف در تحدید حدود می باشد. مواجهه با پدیده میادین مشترک نفت و گاز فراساحلی در خلیج فارس، بیش از 40 سال قدمت دارد. کشور های ایران، عربستان سعودی، قطر، کویت، امارات متحده عربی و بحرین در موافقتنامه های دوجانبه تحدید حدود دریایی به این موضوع پرداخته اند

کلیدواژه ها:

رژیم حقوقی ، میادین مشترک نفت و گاز ، قراردادهای نفتی ، خلیج فارس