نقش کاهش کیفی و کمی منابع آب در عدم توسعه یافتگی روستاها

روند رشد منفی جمعیت روستاهای کشور در سال های اخیر و روند مهاجرت از روستاها به شهرها و افزایش تعداد نقاط شهرنشینی، با وجود ایجاد امکاناترفاهی مانند گاز، برق، مخابرات، راه های دسترسی آسفالته و شبکه های لوله کشی توزیع آب شرب و بهداشت در بیش از 80 درصد روستاهای کشور نشانمی دهد معیارهای تعیین شده ورویه های اجرا شده جهت کاهش مهاجرت و جمعیت روستاها مثمر ثمر نبوده و نتوانسته است اهداف و سیاست گذاری هایکلی کشور در خصوص توسعه یافتگی روستاها محقق سازد. لذا لازم است مبنای کلیه برنامه ریزی ها مورد بازبینی قرار گیرد. در این مطالعه با بررسیپارامترهایی همچون جمعیت، میزان بارندگی، منابع آب زیرزمینی و سطحی دردسترس، سطح زیر کشت آبی و دیم، سطح آب های زیرزمینی و پارامترهایکمی و کیفی آن ها و آمار مصرف آب در بخش های مختلف به اهمیت توجه به دسترسی به منابع آب به عنوان مهمترین عامل توسعه یافتگی، پایداری وتثبیت جمعیت در روستاها پرداخته شده است. در این مطالعه عبارت آب محور توسعه پایدار در مناطق روستایی ایران به طورکامل نشان داده شده است.به عنوان مطالعه موردی برخی از آمار مربوط به استان اصفهان در این مقاله ارایه شده است.

کلیدواژه ها:

توسعه یافتگی روستاها ، منابع آب زیرزمینی ، دسترسی به منابع آب