استفاده از ریزجلبک های آبی و پنجره ارسی در طراحی بازشوهای بناهای بلند مرتبه به منظور کاهش آلودگی هوا

پنجره یکی از عواملی است که سهم قابل توجهی در شکل دادن به ظاهر بناهای مسکونی و در نتیجه در انتقال ویژگی های معماری دارد و چنانچه از ویژگی های محیطی و فرهنگی که بنا متعلق به آن است برخوردار باشد، هویت معماری مکان خود را بیان می کند. پنجره ارسی در معماری سنتی ایران با الهام از مضامین طبیعت و استفاده از شیشه های رنگی همراه با گره چینی های چوبی، علاوه بر زیبایی و روشنایی فضاها، باعث کنترل شدت میزان نور ورودی به درون بنا می شود. اما به رغم تمامی فواید ارسی و تحولات دوران جدید، شاهد حذف این اندام در طراحی بناها هستیم. از طرفی با افزایش آلودگی هوا در مراکز شهری استفاده از پوشش های گیاهی و میکرو ارگانیزم ها در جداره ساختمان ها رایج شده است. این مطالعه با هدف طراحی نماهای کاهنده آلودگی های زیست محیطی، ابتدا ساختار و تناسبات پنجره های ارسی را بررسی می کند تا از ویژگی های هنری آن در طراحی نما بهره جوید؛ سپس با بررسی میکرو ارگانیزم ها و ارایه یک دسته بندی بر اساس قابلیت آنها در جذب آلاینده های هوا، الگویی برای طراحی نما ارایه خواهد کرد. الگوی ارایه شده ضمن قابلیت جذب آلاینده های هوا به نوعی هویت معماری سنتی را حفظ می کند

کلیدواژه ها:

پنجره ارسی ، نماهای متحرک ، میکروارگانیسم های زنده ، جذب آلودگی هوا ، معماری بایونیک