ارزیابی تاثیرات آب مغناطیسی بر شاخص های فیزیولوژی گیاهی در مناطق خشک و بیابانی

توسعه بیابان زایی و محدودیت منابع آب، به ویژه در مناطق خشک و بیابانی باعث شده است تا جهت مصرف بهینه ی آب از روش های جدیدی مانند آب مغناطیسی در راستای فعالیت های بیابان زدایی و احیای پوشش گیاهی استفاده شود. فناوری آب مغناطیسی موضوعی است که در سال های اخیر توجه بسیاری از کارشناسان را به خود جلب کرده است. لذا این تحقیق با هدف بررسی تاثیر آب مغناطیسی بر تعدادی از شاخص های فیزیولوژی گونه های گیاهی سازگار با مناطق خشک و بیابانی مانند تاغ، آتریپلکس و قره داغ، جهت افزایش راندمان مصرف آب و احیای بیابان در منطقه ی فدیشه نیشابور انجام شد. شاخص های فیزولوژی مورد مطالعه عبارتند از مقدار نسبی آب (RWC) و غلظت نسبی کلروفیل (SPAD). شاخص های تعیین شده، در 4 فاکتور نوع آب، نوع گیاه، دور آبیاری و حجم آبیاری که هریک شامل سطوح مختلفی هستند، در طول مدت 3 ماه به صورت میدانی و ازمایشگاهی اندازه گیری شدند و داده ها با طرح آماری اندازه های تکراری آمیخته مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بین شاخص های مورد آزمایش در گونه های گیاهی آبیاری شده با آب مغناطیسی و گیاهان آبیاری شده با آب معمولی رابطه معناداری وجود دارد. گونه های آبیاری شده با آب مغناطیسی، عملکرد بهتری در شاخص های فیزولوژی نشان دادند. می توان گفت این روش جدید یعنی مغناطیس کردن آب، در تحقیق های منابع طبیعی و به ویژه در مدیریت بیابان می تواند بسیار کاربردی و مفید باشد و مورد استفاده کارشناسان و مدیران اجرایی در طرح های بیابان زدایی، احیای بیابان، اصلاح آب آبیاری و مدیریت منابع آب جهت افزایش راندمان مصرف آب و توسعه و بهبود پوشش گیاهی در مناطق خشک و بیابانی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

آب مغناطیسی ، بیابان زدایی ، شاخص فیزیولوژی ، مدیریت بهینه مصرف آب