بررسی میزان سطح کیفیت زندگی شهروندان اهوازی با تاکید بر وضعیت سکونت

پژوهش حاضر به منظور بررسی میزان سطح کیفیت زندگی شهروندان اهوازی با تاکید بر وضعیت سکونت انجام شده است. هدف اصلی این پژوهش سنجش میزان کیفیت کلی زندگی از طریق ترکیب جنبه های عینی و ذهنی کیفیت زندگی در شهر اهواز است. جامعه ی آماری در این پژوهش کلیه شهروندان اهوازی را شامل می شود. حجم نمونه مورد نظر با استفاده از فرمول کوکران برابر با 384 نفر برآورد شد که با استناد به سطح بندی سکونتگاه ها در اهواز توسط اداره برنامه و بودجه این شهر از سه منطقه ی کیانپارس، فرهنگ شهر و پردیس 2 که به ترتیب نمایندگان محله های سطح بالا، متوسط و پایین بودند به روش خوشه ای چند مرحله ای برگزیده شد. پرسشنامه ها تقریبا به طور مساوی بین هر سه منطقه توزیع گردید. متغیرهای این پژوهش را محله ی سکونت، مدت زمان سکونت، تمایل به مهاجرت و متغیر وابسته، کیفیت زندگی شهروندان، براساس مولفه های سلامت جسمانی، بهداشت روانی، بهزیستی ذهنی، شرایط محیطی، تامین مالی، روابط اجتماعی و دسترسی به خدمات شهری تعریف و به روش تحلیل عاملی مشخص گردید. داده های پژوهش پس از جمع آوری با استفاده از نرم افزار spss تحلیل و با توجه به سوالات تحقیق از آزمون های کای اسکویر، کندال و همبستگی پیرسون استفاده شده است. نتایج به دست آمده گویای آن است که سطح کیفیت زندگی در شهر اهواز کمی بیشتر از متوسط یعنی به طور متوسط 2/94- است. خروجی آزمون ها، هر سه فرضیه پژوهش را رد می کند به این ترتیب که بین محله ی سکونت، مدت زمان اقامت در شهر و تمایل به مهاجرت از شهر با کیفیت زندگی رابطه ی معناداری وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی ، بعد عینی ، بعد ذهنی ، شهروندان اهوازی ، وضعیت سکونت