پروتکلهای مسیریابی جهت بهبود مصرف انرژی در شبکه حسگر بی سیم

امروزه با توجه به فناوریهای پیشرفته و فضای گسترده ی کاربردهای شبکه حسگر بی سیم، این شبکه توجه جمع کثیری ازدانشگاهیان و صنعتیان را به خود جلب کرده است. شبکه های حسگر بی سیم دارای قابلیت محبوب و با نفوذ بالا برای برنامههای مختلف در مناطق مختلف میباشد. این گره های کوچک دارای توان سنجش، محاسبات و امکان ارتباطات بی سیم محدود میباشد. گره های حسگر به طور معمول داده های حس شده را به ایستگاه پایه ارسال می کنند. پروتکل مسیریابی تابعی استکه به صورت امن داده را با حداقل تاخیر، برای جلوگیری از برخورد بسته ها و برای حفظ انرژی انتقال می دهد. پروتکل مسیریابی داده ها با الگوریتم ترکیب داده ها فشرده سازی میشود. حفاظت از انرژی طول عمر شبکه را افزایش میدهد. بنابراینپروتکل مسیریابی در زمان زندگی شبکه موثر است. برخلاف شبکه های ادهاک بی سیم، مسیریابی در شبکه های حسگر متفاوت از این ویژگی اساسی است که اغلب شامل اطلاعاتی چون موقعیت جغرافیایی میشود و همچنین، محدودیت انرژی، پویایی شبکه و مقیاس استقرار توسعه ی تحریک طرح بدیع مسیریابی را در بر دارد. تکنیک های مختلف برای مسیر داده از گره های حسگر به ایستگاه پایه وجود دارد. آنها ممکن است تحت مدل های مسیریابی زیر طبقه بندی شوند: مدل یک گامی، مدل چند گامی، و مدل مبتنی بر خوشه مسیریابی در شبکه های حسگر بی سیم کار بسیار چالش برانگیزی است که با توجه به چند ویژگی منحصربه فرد آنها را از دیگر شبکه های ارتباطی مانند شبکه های ادهاک و غیره متمایز میکند

کلیدواژه ها:

شبکه حسگر بی سیم ، خوشه بندی ، سلسله مراتبی ، مصرف انرژی ، طول عمر شبکه