اثربخشی آموزش خودآموزی بر کاهش میزان علایم نقص توجه در در دانش آموزان دختردوره دوم ابتدایی مبتلا به اختلال نقص توجه

مقدمه: هدف ازاجرای این پژوهش بررسی تاثیر آموزش خودآموزی بر کاهش میزان علایم نقص توجه در دانشآموزان دختردوره دوم ابتدایی مبتلا به اختلال نقص توجه بود. روش : پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از حیث شیوهی انجام،نیمه آزمایشی است. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه دانشآموزان دارای نقص توجه دوره دوم ابتدایی در مدارس ناحیه هفت مشهد می باشند .در این تحقیق از روش نمونهگیری تصادفی خوشهای 28 نفر به صورت تصادفی ساده با بهره گیری از جدول مرگان انتخاب شده و در دو گروه آزمایشی و گواه قرار گرفتند. برای اجرایی نمودن قسمت میدانی پژوهش و اجرای پیشآزمون-پسآزمون، نمونهی پژوهش به 2 گروه آزمایش و کنترل تقسیم میشوند .گروه آزمایش تحت تاثیر متغیر مستقل (طی 8 جلسه 45 دقیقهای بستهی آموزشی خودآموزی) قرار میگیرد، گروه کنترل یا گروه شاهد تحت تاثیر متغیر مستقل قرار نمیگیرند. پس از آن از هر دو گروه آزمون به عمل میآید و نتایج دو آزمون با همدیگر مقایسه میشود. در این تحقیق از پرسشنامه 1 -پرسشنامه کانرز معلمان استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده های تحقیق با استفاده از روش تحلیل کواریانس و با کمک نرم افزار spss22 انجام شد . یافته ها: در این تحقیق چون سطح معناداری (000/0 (آزمون F در پس آزمون افزایش توجه و تمرکزکمتر از 05/0 می باشد، لذا می توان نتیجه گرفت که آموزش خوداموزی بر افزایش توجه و تمرکز دانش آموزان بیش فعال تاثیر مثبت دارد. لذا با 95 درصد اطمینان اثربخشی آموزش خودآموزی بر افزایش توجه و تمرکز تایید می شود. نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد روش خود آموزی بر کاهش میزان علایم نقص توجه دانش آموزان دارای اختلال دارای نقص توجه تاثیر معناداری دارد.

کلیدواژه ها:

خودآموزی ، اختلال نقص توجه.توجه تمرکز