نقش محیط در افزایش اجتماع پذیری فضای عمومی

معماری عرصه این برای تامین نیازهای زندگی فردی و اجتماعی افراد است که به همین علت توجه به انسان در طراحی باید اصل قرارگیرد یکی از نیازهای انسان، نیاز به ارتباط با دیگران و محیط است که در راستای رسیدن به ای هدف باید عوامل موثر بر این روابط راکه باعث پذیرش افراد و حضور آنها در فضا می شود را شناخت و در راستای ارتقای اجتماع پذیری فضا از آنها بهره برد، از طرفیپاسخگویی به نیازهای اجتماعی انسان و تامین فرصتهای لازم در زمین کسب تجارب اجتماعی وی ، مستلزم وجود فضا و قرارگاه کالبدیاست و فضای عمومی ظرفیتی عظیم در پاسخ به این جنبه از حیات انسان در جوامع شهری محسوب می شود. با توجه به این ظرفیتعظیم از یکسو و تاکید بر بعد اجتماعی انسان و فضا از دیگرسو، هدف یافتن علل و عوامل محیطی موثر بر حفظ و تداوم حیات جمعی وکیفیت اجتماع پذیری فضاهای عمومی می باشد؛ این تحقیق از نوع بنیادی-نظری می باشد، که به روش تحلیلی- استنباطی پژوهش شدهاست و با استناد به تعاریف موجود در مورد هر کلید واژه و تلاش برای بیان تعاریفی از ارتباط آنها با همدیگر مولفه های مورد نظر ارایهگردیده است. نتایج تحقیق نشان می دهد برای افزایش اجتماع پذیری در فضاهای عمومی بوسیله عوامل محیطی می بایست بهویژگی های محیطی که باعث افزایش کیفی اجتماع پذیری کاربران می شود در سایه ی عوامل زمینه ایی و هنجارهای موجود پرداخت، ازمهمترین عوامل آن توج به فعالیت پذیری فضاهای عموم ی با توجه به ارزشهای موجود در جامعه است که رفتار افراد در مقابل با محیطرا تحت تاثیر خود قرار می دهد.

کلیدواژه ها:

اجتماع پذیری ، محیط ، محیط کالبدی ، فضا ، فضای عمومی