تبیین نقش هنر مردمی در شکل گیری فضای معماری

این مقاله جستاری است پیرامون نقشی که هنر مردمی می تواند در شکل گیری فضای معماری داشته باشد. هنر، مفهومیاست که همیشه در زندگی انسان حضور داشته است. هنر نیز همچون علم، همگام با تغییرات زندگی انسان تحول یافته است،به ویژه هنر عامیانه که با مشخصه خیال انگیزی به شکلی خودجوش ظاهر میشود و به زندگی روزمره انسان ها نزدیکیبیشتری دارد. اصول شکل گیری فضایی که این نوع هنر در آن نمایان می شود به اصول شکل گیری فضایی که زندگی انسانها در آن جریان دارد، شباهت زیادی دارد. همچنین به این نکته نیز اشاره کنیم که در میان رویکردهای معماری نیز ردپایهنر جستجو می شود. انسان در فضای معماری زندگی می کند و آن را به وجود می آورد. ارتباطی که انسان با فضای معماریبرقرار می کند، پیچیده تر از فضای سایر هنرها است.زیرا فضای معماری از درون درک می شود. پس در ادامه سعی می شود کهدر رابطه با هنر مردمی به رویکردهایی که موجب ادراک این امر میشود اشاره گردد و سپس از طریق اشاره به نحوه شکلگیری فضای معماری (شیوه های تغییر این مفهوم) با استفاده از برخی ارجاع های تصویری از نقاشی ها و نگارگری های ایرانیروشن شود. مسیله تحقیق حاضر بی توجهی به نقشی است که هنر و به ویژه هنر مردمی می تواند در شکل گیری فضایمعماری داشته باشد. این مقاله با تکیه بر عمل تبیین قصد دارد این واقعیت را روشن سازد که: هنر مردمی دارای چه مفهومیاست، و چگونه می تواند در شکل گیری فضای معماری تاثیر گذار باشد و همچنین ارایه راهکارهایی در زمینه تحقق این امر.

کلیدواژه ها:

هنر ، هنر عامیانه ، خیال ، نگارگری ، معماری سنتی ، طبیعت