بررسی مسکن پایدار و الگوی انعطاف پذیری در مجتمع های مسکونی

طراحی بر مبنای اصول ومنطق با تکنولوژی علم وپیشرفت های روز،امری است که باید مورد توجه قرار گیرد.بررسی اصلانعطاف پذیری به عنوان یکی از عوامل کیفیت در امر مسکن با توجه به سابقه غنی ای که معماری ایران دراین زمینهدارد، بحثی با اهمیت وقابل توجه است.به نظر می رسد زمان آن فرا رسیده است، که دیگرمعماران علاوه بر جنبه هایکمی در امر مسکن به ویژگی ها ونیازههای کیفی استفاده کنندگان نیز بیندیشند.افزایش وارتقا سطح کیفی در امرمسکن، در نظرگرفتن نیازها، ویژگی ها وسلایق استفاده کننده،مشارکت دادن کاربران در امر طراحی،نه تنها موجب بهبودسطح زندگی استفاده کننده در بعد فیزیکی وکالبدی خواهد شد.بلکه تامین این نیاز باعث ایجاد رضایت مندی وآرامشدراعضای استفاده کننده از مسکن در درجه اول وجامعه در درجه دوم نیز خواهد گردید. انعطاف پذیری یکی از تمهیداتی است که طراحان از آن برای ارتقای کیفیت مسکن،نه تنها در ایران بلکه در معماریسایر ملل از سرزمین های شرقی چون ژاپن تا مغرب زمین نیز مورد استفاده قرارمی گرفت.مطالعه مفهوم انعطاف پذیریوکاربرد آن در طراحی مسکن سنتی وتحولات بعدی آن نشان می دهد که این مفهوم در معماری گذشته کشورهایمختلف ازنکات قابل توجه ومهم طراحی بوده است.در این مقاله به تعریف اصل انعطاف پذیری ومعرفی انواع گونه های آن می پردازیم وسپس به تعریف مسکن مطلوبدرمجتمع های مسکونی وشاخص های آن پرداخته می شود.درادامه تاثیر انواع گونه های انعطاف پذیری برروی شاخصههای مطلوبیت مسکن مورد بررسی قرارگرفته ومزایا وعلل نیاز به مسکن انعطاف پذیر توضیح داده می شود ودرپایانضوابط وراهکارهای عملی ایجاد مسکن انعطاف پذیر در جهت به وجود آوردن مسکن مطلوب وافزایش زضایتمندیساکنان بیان می گردد.

کلیدواژه ها:

مجتمع های مسکونی ، انعطاف پذیری ، پایداری ، مسکن انعطاف پذیر