بازخوانی و تبیین ارتباط الگوهای معماری مناطق کوهستانی و معماری پایدار (نمونه ی موردی: روستای برقرو، استان کردستان)

معماری پایدار در اواخر قرن نوزدهم، اصولی را مطرح کرد که به طور آشکار در معماری بومی ایرانی به کار گرفته شده اند.بسیاری از فنون و قواعد به کار رفته در معماری بومی ایرانی، علاوه بر مسایل زیبایی شناختی و حفظ محیط زیست وپاسخگویی به نیازهای اقلیمی هر منطقه، با بسیاری از مفاهیم نوین در عرصهی معماری پایدار منطبق هستند. معماریمعاصر با وجود پیشرفت های صورت گرفته و تکنولوژی های موجود به دلیل همگام شدن با معماری مدرن و نادیده گرفتنمعماری گذشته به نتایج نامطلوبی در برخورد با معماری پایدار رسیده است و به عبارتی قطع ارتباط با معماری بومی به-خصوص در زمینه ی مسکن به چشم می خورد. هدف از پژوهش پیش رو، شناخت و الگوبرداری از ارزش های پایدارمعماری بومی به خصوص در زمینهی مسکن و استخراج و ارایه ی مولفه ها و ویژگی های قابل تکرار در محیط های مسکونیدر راستای دست یافتن به اهداف معماری پایدار است.روش این پژوهش، مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و تحقیقات میدانی است و رویکردی توصیفی دارد. برای دستیابی بهاهداف مورد نظر، معماری بومی روستای برقرو واقع در استان کردستان مورد بررسی قرار گرفت و ارزش های معماریپایدار موجود در روستا استخراج گردید. این بررسی با در نظر گرفتن جنبه ی زیست محیطی معماری پایداری، صورت پذیرفت.نتایج تحقیق نشان دهنده ی آن است که با شناخت معماری بومی و با تطبیق برخی از ویژگی های آن با شیوه هایامروزی می توان علاوه بر حفظ هویت معماری بومی ایرانی، در زمینه ی معماری پایدار نیز به نتایج مطلوبی دست یافت.تاثیرات متقابل سایت و خانه های روستایی و توجه به ویژگی های اقلیمی روستای برقرو موجب درک راهکارهای خلاقانه یدانش بومی در پاسخگویی به نیازهای اقلیمی، جهت توسعه و کاربرد آن در شکل دهی بر چهره ی امروز معماری اینمنطقه است، که خود سبب خلق یک هویت منحصر به فرد برای آن خواهد بود.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری بومی ، مسکن ، الگوهای تکرارپذیر ، روستای برقرو