تبیین چارچوب ها و الگوهای بهینه طراحی مسکن با رویکرد زمینه گرایی

زمینه گرایی به ویژگی های خاص یک مکان و بکارگیری آنها درطراحی توجه دارد و به شهر به مثابه یک کل می نگرد. به نظر میرسد با توجه به سردرگمی جامعه معماری در فقدان سبک و رویکرد خاص و مشخص،اغلب بناهایی را شاهد می باشیم که بعضانسبت به زمینه خود بی تفاوت هستند.عدم ارتباط بین اغلب ساختمان های امروزی با زمینه های محیطی منجر به بروز مسایلیهمچون اغتشاش و ناهماهنگی ، بحران هویت، ناخوانایی و عدم مطلوبیت شده است. هدف از این تحقیق ارایه راهکارهاییبهینه برای طراحی مسکن می باشد که از اصول معماری زمینه گرا استخراج شده است که با برداشت ازاین اصول، مسکنجوابگوی نیازهای متعدد انسانی بوده وهمچنین از نظر فرم وشکل همنوا با محیط خواهد بود .همچنین به نظر می رسد، باطراحی مسکن طبق اصول زمینه گرا، بتوان رابطه مناسبی بین فضاها و نیازهای واقعی در بنای مسکونی بوجود آورد. در اینپژوهش، روش تحقیق تحلیل محتوایی بکار گرفته شده است که با استفاده از شرایط طبیعی محیط، داده ها را تعیین کرده،سپس نظریه و الگویی از میان داده ها به تکوین رسید که می توان برای سنجش توانایی تبیینی آن، محیط های مشابه دیگر رانیز مورد مطالعه قرار داد. ابزار اصلی برای گردآوری داده ها دراین پژوهش اطلاعات کتابخانه ای - روش میدانی و مشاهده است.براساس یافته های تحقیق اجزایی که در مجموعه های مسکونی باید طراحی شوند فقط هنگامی قادر به نفوذ در زمینه خواهندبود که امکان برقراری ارتباط و پیوند با آن را داشته باشند و در صورتی که به عنوان وصله های ناهماهنگ ظاهر شوند، توسطزمینه رد خواهند شد. براین اساس می توان امیدوار بود که نتایج به دست آمده از این تحقیق بر کیفیت فضای شهری و امکاناتزندگی و ایجاد تسهیلات مناسب تاثیرگذار باشد.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، طراحی مسکن ، طراحی شهری ، الگوی بهینه مسکن