افزایش حس سرزندگی وتاثیر آن بر مراکز سالمندی

تاثیر معماری بر روان و روحیات انسانی و کنترل احساسات درونی آدمی به وسیله معماری به عنوان مقوله ای مهم و موثر همیشه مدنظربوده است اما عدم گستردگی اطلاعات در این زمینه و عدم پیگیری معماران در این راستا سبب شده بیشتر مواقع این رابطه مجهول و بیپا سخ بماند. مراکز سالمندی نیز محلی ا ست که قشری خاص از انسانها مدت زمان بسیار زیادی را در آن می گذرانند، خانه ای که فرد باخصوصیات و روحیات خاص در آن قرار می گیرد، معماری خانه ها و دهکده های سالمندان، معماری برای قشری از جامعه است که درخود انگاره ای از تاریخ خانوادگی – سیاسی – اجتماعی – فرهنگی ، آموزشی و تربیتی جامعه خویش را همراه دارند. سالمندان در جامعهبعد از بازنشستگی،به جای لذت از زندگی استراحت وتفریح به افرادی تبدیل میشوند که به دلیل ایجاد احساس ناکارآمدی وترد شدن دچارافسردگی روحی گردیده واین امر تاثیر زیادی در طول عمر مفید آنها وپایین آمدن امید به زندگی در جامعه خواهد داشت. اینگونه افرادبدلیل عدم احساس پذیرش در خانواده خود شان ونداشتن معا شرت اوقات خود را یا در خلوت ویا در پارک ها درکنار افرادی که به لحاظروحی در وضع مناسب تری از خودشان نیستند سپری می کنند.در جهت افزایش امید به زندگی در این قشر عزیزجامعه و دوری جستن آناناز افسردگی وانزوا، بحث سرزندگی را دراین مراکز وافراد بررسی می کنیم .لذا جهت رسیدن به نتایج مطلوبترازروش توصیفی- تحلیلیوگردآوری داده ها استفاده می کنیم هدف کلی از انجام این پژوهش بررسی تاثیر حس سرزندگی بر روال زندگی سالمند وتاثیر بسزای آن برروحیات سالمندان ومراکز سالمندی می باشد.

کلیدواژه ها:

سالمند ، سرزندگی ، مراکزسالمندی ، دهکده های سالمندی