بررسی چگونگی افزایش کیفی فضاهای جمعی در مجتمع های مسکونی

امروزه می توان، آپارتمان نشینی و زندگی در مجتمع های مسکونی را یکی از مهمترین تحولات در فرایند اسکان بشر در شهرها دانست. با درنظر گرفتن ملزومات زندگی امروزی (سرعت، شلوغی وآلودگی صوتی، پیشرفت های تکنولوژیکی و کمرنگ شدن ارتباطات نزدیک عاطفی و ...) لزوم توجه به مسکن و ایجاد فضاهایی که دربرقراری تعاملات اجتماعی و ا رتقای روابط همسایگی موثر باشد بیشتر نظر ما را به خود جلب می کند. نادیده گرفتن مواردی همچون هماهنگی با هویت مندی و برآوردن نیازهای روحی و جسمی ساکنان از ارزش و اصالت مسکن کاسته و آن را صرفا به کالایی برای خرید و فروش تبدیل کرده است. امروزه با رشد روزافزون جمعیت شهرها از یک طرف و از طرف دیگر افزایش بی رویه ی قیمت زمین، روی آوردن انسان به مجتمع های مسکونی و ارتفاع در بسیاری از شهرهای پرجمعیت جهان به امری اجتناب ناپذیر مبدل گشته است. بدین صورت بشر همواره به دنبال یافتن راهکارهایی مناسب جهت کاهش اثرات منفی زندگی در مجتمع های مسکونی و ارتفاع بر سلامت فردی و اجتماعی خویش بوده است. حیات جمعی را می توان فرصتی جهت کاهش این اثرات منفی و رها شدن از تنش های زندگی روزمره افراد دانست که با گذران اوقات فراغت، تعاملات اجتماعی افراد و اقشار مختلف و بستری برای حضور و آزادی بیان ابزار آنها در فضا ایجاد می نمای. فضاهای باز و جمعی مجموعه های مسکونی از مهمترین عواملی است که می تواند در کاهش این اثرات نقشی اساسی ایفا کنند. فضاهای جمعی یک مجتمع مسکونی اگراز طراحی مناسب با توجه به عوامل موثر در بالا رفتن کیفیت این فضاها برای تجمع ساکنین برخوردار باشد، می توان به عرصه هایی برای تعامل و تبادل نظر بین ساکنین مبدل گردد. این گردآوربا روش کیفی مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای بررسی شده است که در آن ابتدا به بیان و بررسی لزوم زندگی جمعی پرداخته است و سپس عوامل موثر در افزایش کیفیت این فضاها بررسی خواهد شد و در انتها راهکارهای موثر در این زمینه را ارایه کرده است.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، فضاهای جمعی ، زندگی جمعی ، اجتماع پذیری