خانه های بومی کاشان، الگویی برای ارایه راهکار اقلیمی برای معماری معاصر در اقلیم گرم و خشک (مطالعه موردی: سرداب و بادگیر)

پرداختن به نکته معماری پایدار، بدون شناخت معماری گذشته را نمی توان پیش گرفت. معماری سنتی ایران، آسایش فضاهای داخلی را بدون استفاده از دستگاه های انرژی امکان پذیر می سازد. امروزه با توجه به مسیله بحران انرژی، صرفه جویی در مصرف آن به یک ضرورت تبدیل شده که این ضرورت مهندسان و معماران را در ارایه راهکارهایی در جهت جلوگیری در آسیب رساندن به محیط زیست واداشته است که با کاربرد انرژی های نو در ساختمان می توان در مصرف انرژی صرفه جویی کرد. هدف پژوهش در این مقاله بررسی الگوهای ارزشمند در معماری سنتی ایران، چگونگی بهره وری از راهکارهای اقلیمی جهت تامین نیازهای خود و چگونه شکل گیری فضاهای بنا جهت پایداری، که به سوخت های فسیلی وابسته نیستند و بتوان از این روش ها برای معماری امروزه استفاده کرد. فرضیه عمومی پژوهش آن است که معماری بومی ایران قابلیت های گسترده ای در ارایه راهکارهای در میزان استفاده از تهویه مطبوع طبیعی و صرفه جویی در انرژی در بناهای امروزی می باشد. معماری بومی ایران چه در بخش مسکونی چه در بخش غیرمسکونی دارای ویژگی منحصر به فردی است که ضمن توجه به مسایل و حفظ محیط زیست پاسخ گویی نیازهای اقلیمی هرمنطقه بوده که دارای فنون و قواعدی است که بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را در خود دارد. در این مقاله با استفاده از روش تحقیق کتابخانه ای، مشاهده ای و میدانی و به بررسی چگونگی شکل گیری این مفاهیم در معماری بومی خانه های کاشان پرداخته است. که نتایج حاصل از این روش تحقیق نشان می دهد راهکارهای سنتی درخانه های قدیم می تواند الگوی مناسب برای صرفه جویی در انرژی و بهبود معماری پایدار برای خانه های معاصر باشد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری بومی ، سرداب و بادگیر ، صرفه جویی در انرژی ، خانه های کاشان