بررسی تاثیر افزودنی نانو سیلیس پودری بر مقاومت و برخی ویژگی های بتن خود متراکم

بتن به عنوان پرمصرف ترین مصالح مرکب ساختمانی شناخته می شود که استفاده از آن هم چنان درحال افزایش است. باگسترش استفاده از بتن، بهینه سازی ویژگی هایی نظیر زمان، هزینه و کیفیت که سه عامل در اجرا می باشند از اهمیتویژه ای برخوردار می شوند. بدلیل جایگاه ویژه بتن در صنعت ساخت و ساز بعنوان پرمصرف ترین مصالح جهان، تولیدنسل های جدید بتن رو به افزایش است. بتن خود متراکم (SCC) پدیده ی جدیدی در علم مصالح ساختمانی است کهاولین مدل تحقیقاتی بتن خودمتراکم در سال 1988 تکمیل و ساخته شد. بتن خودمتراکم، بتنی بسیار سیال، روان ومخلوط همگنی است که بسیاری از مشکلات بتن معمولی نظیر جداشدگی، آب انداختن، جذب آب، نفوذپذیری و ... رامرتفع نموده و علاوه بر آن تحت وزن خود، متراکم می شود. امروزه استفاده از مواد پوزولانی در بتن خودمتراکم بعنوانجایگزین بخشی از سیمان مصرفی و به منظور ارتقای خواص مصالح پایه ی سیمانی و صرفه جویی در هزینه ها امری مهممی باشد. جهت تقویت عملکرد انواع پوزولان می توان با استفاده از نانوذرات عملکرد بتن را بهبود بخشید. نانوسیلیس بادارا بودن خواص پوزولانی منحصر به فرد، یکی از مصالح نوین در صنعت ساختمانی به شمار می آید. در تحقیق حاضر بهمنظور بررسی اثر نانوسیلیس بر خواص فیزیکی و مکانیکی بتن خودمتراکم، علاوه بر آزمایش های بتن تازه (جریاناسلامپ، قیف V و جعبه ی L شکل)، آزمایش هایی از قبیل مقاومت فشاری، کششی، خمشی و عکسبرداری میکروسکوپالکترونی SEM صورت گرفته است. از نتایج چنین برمی آید که نانوسیلیس بعنوان پوزولان و ماده ی پرکننده نقش مثبتو موثری در بهبود خواص بتن خودمتراکم دارد.

کلیدواژه ها:

بتن خودمتراکم ، آزمایش های فاز خمیری ، نانوسیلیس و مقاومت بتن