بررسی کاربری فضای سبز (پارکهای شهری) از دیدگاه برنامه ریزی شهری نمونه موردی منطقه یک شهرداری تبریز

کاربریهای عمومی در بسیاری از شهرها به دلایلی چون تراکم بالای جمعیت عدم انتظام در استقرار و مکان گزینی و عدم توجه به شعاع دسترسی و آستانه های جمعیتی قادر به ارائه خدمات مطلوب به شهروندان نمی باشند.این موضوع در شهرهای بزرگ و بویژه برای کاربریهای نظیر فضای سبز (پارکهای شهری) از نمود بیشتری برخوردار است .در خدمات رسانی شهری تنها افزایش تعداد مراکز خدماتی دلیل برخدمت رسانی مناسب نبوده بلکه آنچه حائز اهمیت است توزیع بهینه این مراکز می باشد.شهر تبریز به عنوان یکی از قطبهای رشد ایران در اولین سالهای سده شمسی شاهد ایجاد یکسری کارخانجات به عنوان اولین قدمهای مدرنیزاسیون کشور بوده که از این زمان به بعد از یک سو رشد سریع جمعیت و از سوی دیگر عدم توانایی در ایجاد مراکز خدماتی به علت مشکلات مالی ارگانهای ذیرربط و با نداشتن فرصت کافی جهت خدمت رسانی موجب مسائل و مشکلاتی در این شهر گردیده است.از جمله این مشکلات می توان به نحو مکان یابی و توزیع کاربریهای شخصی اشاره کرد.در این میان فضای سبز که به علت گسترش بی رویه شهر و تبدیل باغات و اراضی کشاورزی به بافت شهری با تهدیدات جدی مواجه شده بود با معضلاتی همچون عدم استقرار و مکان یابی صحیح در سطح شهر استفاده از فضاهای نا مناسب عدم رعایت همجوار یها عدم توجه به سرانه ها استانداردها و...روبرو گردید.انجام مطالعات پژوهشی بهترین راهکار جهت بررسی و تحلیل هر یک از این نوع مسائل و مشکلات بوده که نهایتا به ارائه راه حل هایی جهت کاهش و رفع این معضلات خواهد انجامید.در این مقاله به بررسی کاربری فضای سبز (پارکهای شهری) در نطقه 1 شهرداری تبریز پرداخته شده تا چگونگی توزیع این کاربری در سطح محدوده مورد بررسی قرار گرفته و میزان سازگاری و ناسازگاری بین کاربری فضای سبز (پارکهای شهری) و سایر کاربریها تعیین گردد.

کلیدواژه ها:

فضای سبز ، پارکهای شهری ، برنامه ریزی شهری ، شهر تبریز