بررسی اندیشه هایی از حیات بعد از مرگ در معماری ایرانی با نگاهی برسنگ گور آرامستان در ایران

آثار معماری در ایران همواره به گونه نمادین مجسم کننده اعتقادات، باورها و مفاهیم آیینی و اعتقادی مردمان این سرزمین بوده است. به عقیده بسیاری از هنر شناسان، آنچه صورت های ویژه معماری ایران را تعمق پذیر ساخته، تجلی مفاهیم آرمانی و باورهای اعتقادی و آیینی ایرانیان در این بناها است به گفته ویل دورانت، معماری باشکوهترین هنر باستانی است که از کار ساده آراستن گورها و نقش کردن دیوارهای خارجی خانه آغاز شده است . مطالعه فضای آرامستان نیز از بعد اجتماعی و فرهنگی و معماری یا دریافت ارزش های آن در شهر، می تواند اهمیت توجه به این فضای شهری در بعد اجتماعی آن و تاثیرش بر جنبه های اجتماعی و فرهنگی را مشخص سازد .مطالعه هر سنگ گور و تنوع مکانی آرامستانها در ایران می توان نشانه ای تاریخی از تمدن و تنوع فرهنگ و اقوام گوناگون در طی سالیان دور و دراز این سرزمین می باشد. نشان هایی نظیر؛ حیوانات، انسان ها، گیاهان، زندگی، مرگ، افکار، عقاید، معماری، تمدن، دین، نژاد، مذهب، شهرسازی، معماری و پایگاه اجتماعی فرد تا شغل و ادبیات در جامعه ایرانی می باشد. در این مطالعه به بررسی تفکرات معماران ایرانی در رابطه با معاد و حیات دوباره توجه به نقش ها و حکاکی های های صورت گرفته در سنگ قبر و گورستان ها به صورته نمونه ای پرداخته شده است که نتایح نهایی حکایت از آن دارد که ما ایرانیان در ادوار مختلفی از تاریخ به حیات و زایش دوباره اعتقاد داشته ای م و این تفکرات را در بیشتر بناها به صورت نمادین به نمایش گذاشته ایم.

کلیدواژه ها:

آرامستان ، معماری ایرانی ، مرگ و حیات ، نماد و سمبل ، سنگ نگاری