فضاهای عمومی شهر، بستر امنیت اجتماعی زنان

امروزه در سراسر جهان توجه به نیازهای اساسی شهروندان در محیطهای شهری و نیز توجه به رفع مشکلات و معضلات شهری از جمله کاهش ناهنجاریها و افزایش امنیت در فضاهای عمومی، از مهمترین مسایلی است که همواره مدیران، برنامه ریزان و طراحان شهری به آن توجه کرده اند. با گسترش شهرها و فرهنگ شهرنشینی، فعالیت های جدیدی برای زنان تعریف شده که حضور هر چه بیشتر آنان در اجتماع را طلب می کند. اما این گروه خاص ویژگیهایی دارد که حفظ امنیت و تامین شرایط حضور آن را دچار چالش می سازد. محدودیت های حضور زنان در فضای عمومی دامنه وسیعی از عوامل اجتماعی-کالبدی را در بر می گیرد. برای سهولت این حضور، تامین امنیت زنان امری ضروری است که با برنامه ریزی شهری اصولی و طراحی درست فضاهای عمومی شهرها و به کار گیری همزمان نهادهای ایجاد امنیت و قوانین شهری، این مهم فراهم می شود.هدف از این مقاله بررسی عوامل و دلایل ایجاد محدودیت های حضور زنان و ایجاد احساس نا امنی برای این گروه خاص در فضاهای عمومی شهر و یافتن رابطه میان برنامه ریزی های کلان شهری و راهکارهای طراحی محیط با احساس امنیت زنان است. این پژوهش مبتنی بر رویکرد توصیفی-تحلیلی بوده و با استفاده از منابع کتابخانه ای و مطالعاتی، عواملی همچون فضاهای عمومی شهری و ویژگی های آنها، حضور زنان و عوامل محدودیت آن، تعریف امنیت در همه انواع آن و نیز عوامل ایجاد نا امنی برای زنان در شهرها بررسی شده و رابطه بین طراحی و برنامه ریزی شهری با این عوامل تبیین شده است. در نهایت به نظر می رسد میان برنامه ریزی شهری و ایجاد احساس امنیت برای گروه های خاصی مانند بانوان رابطه مستقیمی وجود دارد و با به کارگیری آن به طور همزمان با تمهیدات موازی، امنیت اجتماعی این گروه تامین می شود.

کلیدواژه ها:

فضاهای عمومی شهری ، امنیت ، امنیت زنان ، فضای عمومی ، برنامه ریزی شهری