رویکرد مدیریت ماهیگیری یا دسترسی آزاد

بررسی و تحلیل روند مدیریت ماهیگیری در آبهای کشور از طریق رویکرد سازمان شیلات ایران در اولویت گذاری به آبزی پروری در مقایسه با ماهیگیری به منظور کاهش فشار بر ذخایر طبیعی و تامین امنیت غذایی از طریق کنترل ورودیها وخروجی های ماهیگیری می باشد سوال اساسی این است که آیا شیلات ایران به موازات افزایش سطح تلاش ماهیگیری توانسته است با رعایت و کنترل ورودیها و خروجی های ماهیگیری به حفظ و احیاء ذخایر جهت بهره برداری پایدار کمککند و آیا اصولا کنترل و نظارت بر عملکرد ماهیگیری کشور روند مطلوبی را دنبال می کند. در سالهای اخیر مدیریتماهیگیری بر پایه اکوسیستم در بسیاری ازکشورهای پیشرفته عملیاتی شده است که در این نوع مدیریت نگاه گونه ای و اکوسیستمی درکنار هم اهمیت دارند. اکوسیستم دریایی از نقطه نظر حفظ چرخه حیات آبزیان، زنجیره غذایی، جلوگیریاز تخریب زیستگاههای آسیب پذیر، حفظ تنوع زیستی و احیاء ذخایر از اهمیت بسزایی برخوردار است. محیط زیست دریایی براساس نیاز منابع متنوع از جمله ماهیگیری تجاری، ماهیگیری خرد، ماهیگیری تفریحی، آبزی پروری، صنعتگردشگری و توریسم، ورزشهای آبی، کشتی رانی، توسعه سواحل و صنایع در دهه های اخیر از اهمیت بالقوه ای برخوردارشده است. براساس توسعه پایدار اکولوژیک، مدیریت ماهیگیری به عنوان یکی از زیر مجموعه های مدیریت اکوسیستم در نظر گرفته شده است. در نوع مدیریت ماهیگیری بر پایه اکوسیستم، ماهیگیری یکی از اجزای اکوسیستم محسوب میشودو تمام عوامل موثر بر آن از قبیل، شکار و شکارچی، تخریب محیط زیست و تاثیر آن بر گونه های آبزی و عوامل فیزیکی و شیمیایی در نظر گرفته می شوند. در یک نگاه کلی می توان ادعا نمود که وضعیت ذخایر آبزیان دریای خزر در شمال و ذخایر خلیج فارس و دریای عمان در جنوب کشور بنا به دلایل عدیده از جمله برداشت های بی رویه انسانی و مشکلات زیست محیطی از جمله تغییر اقلیم وگرمایش زمین از منظر ذخایر مشترک و صید غیر مجاز ،از وضعیت مطلوبی برخوردار نمی باشند.

کلیدواژه ها:

مدیریت ماهیگیری ، دسترسی آزاد ، دریای خزر ، خلیج فارس و دریای عمان