حس تعلق مکانی در الگو واره های فضا با نقش هندسه و رنگ

اولین مکانی که با حضور در آن به درک حسی از خصوصیات کلی فضا، آداب ورود بسیاری از ویژگی های و خصیصه فضاها قابل ملموس برای ما می شود، ورودی هر فضا می باشد. بنابراین، ورودی هر فضا یکی از مولفه های مهم در طراحی داخلی ساختمانها به خصوص اماکن عمومی ایرانی – اسلامی، فضاهای نمایشی و گاها مذهبی می باشد.با ورود به اینگونه اماکن شاید اولین چیزی که نظر ببینده را جلب کند، تزیینات خاص آن مکان است که در نتیجه تاثیر به سزایی بر روی ادرک حسی و وجودی بازدیدکنندگان، می گذارد. از این رو معماران به ساخت فضاهایی با تزیینات، گج بری ها، کاشیکاری، فرم هایی که تجربه مشابه از شکل معین، مدل های هندسه نقوش و شکل کاربردی مصالح در اماکن اسلامی - ایرانی می گذارد تا بیانگر تمامی خصیصه های وجودی مکانی با حفظ الگو واره های معماری بومی و نمود در هویت و سیمای شهری از اهداف متعالی و بسیار ضروری است. در این مقاله، از روشهای توصیفی - تحلیلی ابتدا به پژوهش در باب حس تعلق در فضاهایی با رویکرد ایرانی - اسلامی در سایت طراحی شهرک دانایی تجرک را بررسی می کنیم و نقش الگو واره های معماری بومی منطقه مورد مطالعه با خطوط هندسه ای، بازی رنگ ها را شرح می دهیم، و سپس چندین نمونه مورد مطالعه که نشانگر نقش هندسه معماری سنتی ایران است، بیان میشود. در پایان، راهکار جدیدی برای توجه به هندسه سنتی در معماری امروز ارایه می شود؛ که یکی از مزیتهای مهم این الگو بازگرداندن هویت از دست رفته اسلامی – ایرانی می باشد. تا هدف از پژوهش حاضر را بتواند برآورده سازد و به نیازهای روحی انسان پاسخ مثبت دهد در نهایت امر با طیف وسیعی از انسان ها ارتباط برقرار کند.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، حس تعلق مکانی ، هندسه نقوش ، فضا ، هویت شهری ، اسلامی – ایرانی ، فرم