اثر روشهای مختلف خاکورزی بر فعالیت برخی از آنزیمهای خاک در دیمزارهای استان کرمانشاه

کیفیت خاک دارای نقش کلیدی در کشاورزی پایدار میباشد که تحت تاثیر تکنیکهای مختلف مدیریت زراعی، تغییر میکند. مدیریتهای مطلوب، بهبود کیفیت خاک را به دنبال دارند، در صورتی که سیستمهای زراعی سنتی، در درازمدت موجب کاهش کیفیت و پایداری خاک خواهند شد. یکی از روشهای غلط مدیریت شخم با استفاده از گاوآهن برگرداندار و سوزاندن بقایای گیاهی است. از آنجا که در کشور ما هنوز روشهای نادرست خاکورزی صورت میگیرد، بررسی تاثیرات این روشها و نیز روشهای نوین از جمله بیخاکورزی و خاکورزی حفاظتی بر خصوصیات خاک و پایداری اکوسیستم ضروری به نظر میرسد. لذا، پژوهش حاضر به منظور بررسی اثرات خاکورزی مرسوم، بیخاکورزی و کم خاکورزی بر فعالیت برخی از آنزیمهای خاک شامل فعالیت آنزیمهای اورهآز، اینورتاز، آریل سولفاتاز و فسفاتاز قلیایی در دیمزارهای استان کرمانشاه به صورت طرح کاملا0 تصادفی در قالب فاکتوریل در دو منطقه سنقر وسرارود مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که نوع خاکورزی بر تمامی خصوصیات اندازهگیری شده اثر معنیدار داشت بطوری که سیستم بیخاکورزی بیشترین و خاکورزی سنتی کمترین میزان فعالیت آنزیم های اوره آز و اینورتاز را دارا بود و سیستم خاکورزی کاهشی، حدواسط این دو سیستم بود. همچنین نتایج مبین آن بود که کمترین مقدار آنزیم فسفاتاز قلیایی مربوط به تیمار خاکورزی سنتی منطقه سرارود بود. بیشترین مقدار آنزیم آریل سولفاتاز نیز در تیمار بیخاکورزی منطقه سرارود و کمترین مقدار این آنزیم در تیمار خاکورزی سنتی منطقه سنقر دیده شد. بطور کلی میتوان نتیجه گرفت که بیخاکورزی سبب بهبود فعالیت کلیه آنزیمهای خاک میگردد و لذا این روش به جای کشت و کار سنتی در اراضی دیم توصیه می گردد.

کلیدواژه ها:

خاکورزی سنتی ، خاکورزی حفاظتی ، بی خاکورزی ، ، فعالیت آنزیمی