کاهش آلودگی محیط زیست با جایگزینی بایوکامپوزیت های بر پایه طبیعی به جای بسته بندی های بر پایه مواد سنتزی (پلاستیک ها)

امروزه پلاستیک ها به عنوان یک ماده سنتزی و مصنوعی نقش بسیار مهمی در صنعت بسته بندی ایفا می کنند. خواص منحصر به فرد و بسیار خوب پلاستیک ها باعث شده که جایگزین بسیار مناسبی برای فلزات، چوب، شیشه و لاستیک ها در کاربردهای مختلف باشند. ولی از طرف دیگر کاربردهای وسیع و تولیدات روزافزون پلاستیک ها سبب مشکلات عمده از نظر زیست محیطی گردیده به طوری که پلاستیک ها به عنوان یکی از عمده ترین آلاینده های محیط زیست از طرف سازمان جهانی محیط زیست معرفی شده اند. آلودگی زیست محیطی ناشی از این محصولات اصولا به ماندگاری و عدم تجزیه این پلاستیک در محیط به مدت 300 الی 400 سال باز می گردد. در طول چند دهه اخیر و با توجه مسایل زیست محیطی، صنایع پلاستیک بخصوص صنایع بسته بندی تشویق به مصرف پلاستیک های تخریب پذیر (تجزیه پذیر) شده اند. پلاستیک های تخریب پذیر جایگزین بهتری برای پلاستیک های معمولی بوده چرا که طی مدت زمانی حداکثر تا چند سال تجزیه و تفکیک گردیده و به چرخه محیط زیست باز می گردند. فرآیند تخریب پذیری این پلاستیک ها توسط تابش، گرما، uv، تنش و آکسایش صورت گرفته و با شکسته شدن زنجیرهای بلند مولکولی و تبدیل شدن آنها به زنجیرهای کوتاه امکان مصرف این پلاستیک ها را توسط میکرو ارگانیسم ها هموار می کند. در واقع میکروارگانیسم هایی چون باکتری ها، قارچ ها و کپک ها زنجیرهای کوتاه شکسته شده پلی اتیلن را مصرف و هضم نموده و در نهایت آنها را به آب و دی اکسید کربن تبدیل می کنند. بیو کامپوزیت ها، فاز زمینه و یا تقویت کننده، از موادی که در طبیعت تجزیه می شوند، ساخته می شوند. این مواد بدون باقی گذاشتن هیچ ماده سمی در طبیعت بوسیله میکروارگانیسم ها تجزیه می شوند. اغلب پلیمرهای سنتزی با منشا نفتی به تخریب بیولوژیکی مقاوم می باشند. پلی مرهایی که پس از فرایند تجزیه توسط میکروارگانیسم ها کاملا به محصولات طبیعی مانند آب، دی اکسید کربن و توده زیستی (باکتری ها یا قارچ ها) و یا آنزیم تبدیل می شوند زیست تخریب پذیر نامیده می شوند. بیوپلیمرهای مورد استفاده در بسته بندی را، می توان براساس شیمیایی به چهار دسته پلی ساکاریدها، لیپیدها، پروتیین ها و پلی استرها تقسیم کرد.

کلیدواژه ها:

محیط زیست ، مواد سنتزی ، زیست تخریب پذیر ، بایوکامپوزیت ، بیوپلیمر