ترادیسی نور روز در معماری ایرانی

در دیدگاه معماران ایرانی ، یک پدیده ی طبیعی، ذاتی وحشی و تربیت نشده دارد و برای آن که شایستگی حضور در جوار انسان را داشته باشد باید مراحلی از پرورش و دگرگونی را بگذراند و به یک اثر واجد ارزش تبدیل شود.این مقاله از طریق ملاحظه ی اطوار تبدیل نور طبیعی به نور پرورش یافته در معماری ایرانی ، موید جایگاه مهم مفهوم ترادیسی روز در معماری ایرانی است.ما با پیمایشی در شکل ها و روش های حضور نور در بناهای اصیل در معماری ایرانی، متوجه می شویم که نور روز همواره به صورت تغییر یافته (دگرگون شده) مورد استفاده قرار گرفته است.نور روز با عبور از لایه های متفاوت مانند شیشه های رنگی، جداره های مشبک، مصالح نیمه شفاف یا بازتابش نور روز از سطحی به سطح دیگر تغییر صورت یافته و به کیفیتی دگرگون شده نایل می شود.این بررسی بیش از هر چیز بیانگر و تاییدگر مفهوم ترادیسی (= تبدیل شدگی) در معماری ایرانی است