نظریه انگیزش مزلو و ارتباط آن با خودشناسی و فقر در کشف المحجوب هجویری

مزلو نیازهای انسان را به چند دسته تقسیم میکند که در راس آن نیاز به خودشکوفایی قرار دارد، گرایشی بر مبنای تمایل به تکوین تدریجی آنچه که ویژگی فردی شخص ایجاب میکند و شدن هر آن چه که شخص شایستگی شدنش را دارد. هر فردی که نیاز به شکوفایی استعدادهای بالقوه خود دارد، پیش از دستیابی به این مقصود ناگزیر است که ابتدا استعدادها و نقایص خود را بشناسد، در این مرحله بحث خودشناسی و لزوم آن در خودشکوفایی مطرح میشود که سعی شده تا علاوه بر ارتباط دادن آن با بحث خودشناسی در کتاب کشف المحجوب هجویری، این مسیله را تبیین نمود که نیاز به خودشکوفایی گرچه از سایر نیازها والاتر است ولی مزلو رسیدن به مرحله خودشکوفایی را پایانی برای نیازهای انسان ندانسته و بحث فرانیازها را به میان میآورد که پایانی برای آن متصور نیست؛ همانگونه که هجویری بر فقر ذاتی انسان و عدم رفع آن تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

خودشکوفایی ، مزلو ، هجویری ، خودشناسی ، فقر