اثر هشت هفته تمرینات استقامتی و مکمل سازی Q10 بر تعاملات اجتماعی و آمادگی هوازی کودکانی با اختلالات طیف اتیسم

هدف این پژوهش بررسی اثر هشت هفته تمرینات استقامتی و مکمل یاری Q10 بر تعامل اجتماعی و توان هوازی کودکان دارای اختلال طیف اتیسم می باشد که تحت نظر بهزیستی استان زنجان بودند. با استفاده از پرسشنامه گیلیام (گارز) و تست راکپورت میزان تعامل اجتماعی و توانهوازی 21 کودک مورد مطالعه مبتلا به اختلال اتیسم، اندازه گیری شد. این افراد به ترتیب دارای میانگین سن، وزن و قد (1/5±11 سال، 11/1±51 کیلو و 9/62±147 سانتی متر) بودند. همچنین از بین این 21 نفر 7 نفر دختر و 14 نفر پسر هستند. این 21 نفر به سه گروه 7 نفری تقسیم شدند. گروه 1 فقط هشت هفته تمرین استقامتی، گروه 2 هشت هفته مکمل یاری Q10 و گروه 3 نیز هشت هفته مکمل یاری Q10 به همراه تمرین استقامتی داده شد. پس از اتمام هشت هفته مجددا متغیرهای تعامل اجتماعی و توان هوازی، توسط پرسشنامه گارز و تست راکپورت اندازه گیری شد. سپس با استفاده از آزمون تی زوجی میانگین این متغیرها قبل و بعد از هشت هفته مقایسه گردید. در حالت کلی، با توجه به خروجی های آزمون تی زوجی و آنالیز واریانس طبق نمونه در دسترس، می توان گفت که هشت هفته مکمل سازی Q10 به تنهایی تاثیری در بهبود متغیرهای تعامل اجتماعی نداشته (P<0/05) و باعث بهبود حداکثر حجم اکسیزن مصرفی می شود (P<0/05). همین طور، هشت هفته تمرین استقامتی باعث بهبود عملکرد متغیرهای تعامل اجتماعی و حداکثر حجم اکسیژن مصرفی می شود (P<0/05). در نهایت هشت هفته تمرین استقامتی به همراه مکمل سازی Q10 نسبت به دو روش قبلی تدثیر بیشتری در بهبود متغیرهای مورد بررسی داشت.

کلیدواژه ها:

تمرینات استقامتی ، توان هوازی ، مکمل Q10 ، تعامل اجتماعی ، اختلال طیف اتیسم