بررسی علل و فرایندهای شکل گیری سکونتگاه های غیر رسمی در ایران

سکونتگاه های غیر رسمی، بصورت خودانگیخته، مهاجرت بالا، بدون نظارت قانونی و در مجاور شهرهای بزرگ و با رشد سریع بوجود می آیند. مناطقی که اسکان جمعیت در آن بصورت غیررسمی و برخلاف قوانین و مقررات صورت می گیرد بخش مسکن از سایر بخش های دیگر رشد بیشتر و سریعتری دارد و به لحاظ کالبدی گسست و به لحاظ عملکردی به شهر مادر وابستگی نام دارد. محیط این نقاط کیفیت زیست پایین، خدمات اندک، ضعف زیربناهای شهری و تراکم بالای جمعیتی در آن دیده می شود. عوامل یاد شده در مجموع باعث شده این نقاط سکونتی دارای گسست اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، بزهکاری و ضعف کالبد همسان باشند. اسکان غیر رسمی در ایران پدیده ای رو به رشد است و در حقیقت یک نوع شیوه زندگی خاص محسوب می شود که چهره اکثر شهرهای ایران به ویژه شهرهای بزرگ مقیاس کشور دارای نمادها و نشانه هایی از این پدیده هستند. لذا در این مقاله با تاکید بر چالش های مکانی فضایی سعی می شود ابتدا مفاهیم نظری و دیدگاه های مربوط به سکونتگاه های غیر رسمی و سپس به بازنمایی برخی از ویژگی های اسکان غیررسمی به عنوان یک آسیب کالبدی که نمودی از بازتاب فیزیکی نابرابری اجتماعی است، پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

سکونتگاه های غیر رسمی ، حاشیه نشینی ، مهاجرت ، دیدگاه های نظری حاشیه نشینی