تحلیلی بر مسایل مدیریت شهری در ایران با تاکید بر مدیریت مشارکتی بافت های فرسوده

فرسودگی را می توان حالتی از حیات شهری دانست که بافت پویای شهری در یک وضعیت ایستا قرار گیرد تا پویایی و تحولات مثبت و سازنده را تجربه نکند و هرگونه تغییر جدید در بافت هم در جهت تنزل کیفیت شهر و فضای شهری صورت بگیرد. فرسودگی یکی از مهمترین مسایل مربوط به فضای شهری است که باعث بی سازمانی، عدم تعادل، عدم تناسب و بی قوارگی آن می شود. مرور تجربه های نوسازی در جهان، نشان می دهد در کشورهایی که در این رابطه پیشرو بوده و تجربه هایی را به دست آورده اند، در زمینه طرح مرمت، طرح جامع و تفصیلی شهر و... ، طرح راهبردی حفظ و احیاء بافت های با ارزش فرهنگی و تاریخی شهر و... ، بازسازی- بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهر و... و ده ها الگو و عنوان دیگر، توانسته اند به دستاوردهای مثمربه ثمری دست یابند که می توان از این تجربیات در شهرها و مراکز شهری دارای هسته های فرسوده و ناپایدار بهره برد. بنابراین، برای بهره گیری بجا و اثربخشی از تجارب و الگوهای صحیح، لازم است به وجوه و ابعاد اساسی آنها توجه شود. از طرفی چگونگی مدیریت شهری در قالب بافت های ناپایدار و فرسوده شهری از نظر مشارکتی امری ست که باید مدیران و برنامه ریزان در قرن حاضر به آن توجه کنند چرا که برنامه ریزی برای مردم با برنامه ریزی بوسیله مردم تفاوت آشکاری دارد و مطمینا مشارکت مردم در سرنوشت محیط زندگی خود امری بدیهی است چرا که نیازها سنجیده و مردم بهتر در بیان مشکلات و نحوه ی رفع آن با همکاری مدیران شهری می توانند به این مهم دست یابند. این پژوهش با رویکرد مشارکتی و با روش توصیفی –تحلیلی درصدد بهترین راهکارهای نوین در جهت مدیریت هسته های فرسوده و ناپایدار شهری در شهرهای ایران می باشد.

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، مدیریت مشارکتی ، بافت های فرسوده ، ایران