بررسی سلسل مراتب ادراک مکان از نگاه پدیدار شناسی ادراک

انسان در جھان امروز در ادراک خود و جھان دچار نوعی سردرگمی شده است که حاصل از نگاه دوگانه نگر مدرنیسم به انسان و جھانی است که او در آن می زید. این مقاله قصد آن دارد تا با بازگشت به اصل تجربه مکان و توصیف ادراکات ناشی از آن، به ارزش ھای نھفته در مکان دست یافته و قابل انتقال بودن آنھا را به عنوان واقعیتی مشترک، برای افراد مختلف صحه گذارد. بنابراین در روش تحقیق توصیفی- تفسیری پدیدارشناسی ادراک ک امکان بودن در تجربه و بررسی آن را به صورت توامان ایجاد می کند، برای گردآوری اطلاعات تجربی از مکان با روش میدانی، به درون ساختارھای مکان نفوذ کرده و با نگرشی که به دور از نگاه انسان مدارانه قرن بیستمی به جھان است، بودن انسان در جھان را به واسطه بودن در مکان باز تعریف می کند. بنابراین تعریفی از انسان ایجاد شد که لحظه ای به دور از طبیعت که عینیت جھان است، نمی تواند زندگی کند و این بودن در جھان او، به واسطه بودن در طبیعت و با طبیت و از طریق لحظه ھای استفاده او از جھان تعریف پذیرفت. آنچنان که در نتایج پژوھش بدست آمده است، لحظه ھای استفاده چیزی است که به کشف ساختارھای ارزشی مکان می انجامد اما در عین حال به نگاه تفسیرگر شخص نسبت به قابلیت ھای مکان بستگی دارد. بنابراین نقط اشتراک و افتراقی بین تمام انسانھا وجود دارد که ھمانا ادراک کلیات و تفسیرھای شخصی از آنھا است. نتیجه پژوھش حاکی از آن است که ارتباط فشرده ای میان مفھوم بودن در با مفھوم جھان و ادراک جھان وجود دارد که در لحظه ھای استفاده از مکان خود را عیان می سازد.

کلیدواژه ها:

پدیدارشناسی ادراک ، بودن در جهان ، کاربرد مکان