رابطه انسان ،طبیعت ومعماری سنتی ایران ،بررسی موردی سامانه ایجادگر انسانی ومحیطی

با اندک نگاهی به آثار هنری ایرانیان و تاملی کوتاه در آن ها درمی یابیم که سرچشمه تمامی هنرهای ایرانی برگرفته از تجسم عینی اندیشه مردمانی است که تلاش کرده اند جهان بینی خود را در قالب آن هنر بیان کنند. طبیعت دستاورد معمار هستی، خداوندگار عالم است و اغلب برای معماران سرچشمه الهام بوده است. به دلیل گرایش ذاتی و فطری انسان ها در تعامل با طبیعت و تاثیرات قابل توجه ارتباط با طبیعت در روح و جسم آدمی ، بشر همواره به دنبال ایجاد رابطه ای منطقی و مناسب میان فضای درون و طبیعت بیرون بوده است. امروزه نیاز جسمی و روحی انسان به برقراری ارتباط با طبیعت موجب گردیده که در همه جوامع، طبیعت به مثابه میراث فرهنگی تلقی شود. از این رو معماری ایرانی به عنوان نمونه متعالی ،از تصویر باورهای انسان ایرانی اسلامی در بطن تاریخ است که علی رغم ناملایمات، همچنان به عنوان معماری موفق از آن یاد میشود. این مقاله با تشریح سطحی هریک از سامانه های بنیادی در معماری و طبیعت به تشریح سامانه ایجاد گر انسانی یا محیطی با بررسی نحوه عملکرد عناصر معماری به کار رفته در معماری سنتی ایران، جهت ایجاد آسایش حرارتی پایدار ونحوه تعامل هر یک با طبیعت پرداخته است