بررسی تاثیر سبکهای هنری قرن بیستم بر طراحی مراکز نمایشی با تاکید بر سبک دیکانستراکشن

جهان هنر در قرن بیستم، تحولات عمیقی در مفهوم هنر و ساختار زیبایی را شاهد بوده و قلمروی گسترده و متنوعی از ابزارها و روشهای بیان هنری جدید را تجربه کرده است. بسیاری از این روشها که در چارچوب سبکهای هنری عینیت یافتهاند، زمینهساز ایجاد تحولات وسیعی در معماری گشته است. در این مقاله در ابتدا با روش اسنادی و کتابخانهای و با استفاده از منابع و متون موجود ضمن معرفی هنر و هنرهای نمایشی، به بررسی جنبشهای هنری قرن بیستم و شیوه بازنمایی آنها پرداخته شده و ضمن بررسی اجمالی تاریخچه مراکز نمایشی به معرفی مراکز نمایشی در قرن بیستم پرداخته شده و در ادامه براساس روش توصیفی و تحلیلی ضمن تبیین مفهوم سبک دیکانستراکشن، تاثیر این سبک بر هنر و معماری مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل از این بررسی بیانگر این است که حدود دیکانستراکشن در معماری منحصر به دیکانستراکتیویسم نبوده و به طور قاطع با یک چارچوب مشخص نمیشود. دیکانستراکشن در معماری ورای همهی نمونهها و مثالهای آن، فراخوان نسل جدیدی از معماران و معماری بود که میخواست از ورای نیازها، کارکردها، الگوها و ساختارها به اکتشافاتی دست یابد که به طور تاریخی در محدودههای عقلانی، کاربردی و نمادین، پنهان و راکد ماندهاند. و علیرغم پایان دورهی پر هیجان معماری دیکانستراکتیویستی پیش از پایان قرن اخیر، گفتگو و مطالعه در خصوص آن امروزه نیز ادامه دارد. در واقع، جنبش دیکانستراکتیویستی دیدگاهها را دربارهی معماری دگرگون کرد و با سپری شدن دورهی مد و رواج سبکشناختی آن، ایدههایی دربارهی معماری مطرح نموده که که اکنون نیز عادی تلقی میشوند و استفاده از این ویژگیها میتواند به ارایهی تجارب جدیدی در معماری مراکز نمایشی منجر گردد.

کلیدواژه ها:

سبکهای هنری ، قرن بیستم ، مراکز نمایشی ، دیکانستراکشن