بازنگری مفهوم پایداری در طراحی قلمرو های مسکونی در فضاهای شهری

قلمروهای فضایی مجموعه های مسکونی، از ارزشمندترین مهره هایوجودی کالبدی- فرهنگی، نقشی مانا در بدنه، هویت و جایگاه ارزشی -جامعه ایفا می کند. این واکاوی با تمرکز بر ارتقاء کیفی و باززندهسازی فضاهای فوق، معطوف به ابعاد پایداری است . بررسی هایمیدانی این فضاها حاکی از بی توجهی به اصول و مبانی اولیه معماریو شهرسازی در ابعاد انسانی و نیازهایی چون حس تعلق به مکان،عزت نفس، خود شکوفایی و یا نیاز های شناختی و زیبایی شناسیاست. هدف این پژوهش، واکاوی معیارهای وضع موجود و بازنگریطراحی محیطی- کالبدی این فضاها، با تکیه بر مفاهیمی چون طراحی قلمروهای خصوصی، نیمه خصوصی و عمومی، توجه بهنیازها، تمایلات و فرهنگ افراد، برای نیل به سوی تدارک محیط هاو فضاهای کارآمدتر و سرزنده تر است؛ فضایی برای زندگی با کیفیتمطلوب محیطی و نه فقط حداقل امکانات برای زیستن، که در آنتنوع انسان ها و نیازهایشان نادیده گرفته می شود. این پژوهشتوصیفی و از نوع پیمایشی است که بررسی فرضیات با استفاده ازروش همبستگی- رابطه ای به همراه مشاهده میدانی و تحلیل وضع موجود - به شیوه غیر مداخله گرانه- بر اساس معیارهای منتج از بررسی تفکرات نظریه پردازان صورت گرفته است.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، پایداری ، طراحی محیطی ، قلمروهای فضایی