تحلیلی بر اصول و قواعد شهرسازی ایرانی- اسلامی با رویکرد زیبایی شناسی شهری

زیباجویی یکی از ابعاد فطری انسان است ودرک آن شاخص ترین امتیاز معنوی انسان بشمار می آید. زیبایی از نوعی ویژگی همگرایی برخوردار است و باعث می شود عناصر از هم گسسته با نوعی آرامش، کنار هم قرار گیرند. به همین جهت زیبایی قدرت آرام سازی قابل توجهی دارد. شهرسازی ایرانی – اسلامی به عنوان الگویی غنی از شهرسازی، با برخورداری از بنیان های فکری و فرهنگی ایرانی و اسلامی، امروزه با تاکید بر اصول دین مبین اسلام از نظر مفهومی و تاکید بر ارزش های پایدار عرفان ایرانی از نظر معنایی در صدد ساماندهی و بازآفرینی فضاهای شهری می باشد. ازینرو تحقیق حاضر قصد دارد به منظور تبیین میزان تحقق پذیری زیبایی شهری به عنوان یکی از مهمترین عوامل موثر در ارتقاء سلامت جامعه و کیفیت زندگی شهروندان، در شهرسازی ایرانی- اسلامی با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی به عنوان روش شناسی تحقیق به بررسی و تحلیل اصول و قواعد شهرسازی مکتب اصفهان، به عنوان نماد شهرسازی ایرانی- اسلامی و انطباق و مقایسه آن با مهمترین مولفه های زیبایی شناسی بصری شهری از جمله: ایمنی، سرزندگی، عدالت، اجتماع پذیری فضا، خودمانی بودن فضا،همخوانی با طبیعت و خوانایی بپردازد. نتایج حاصل از تحقیق بیانگر آن است که از یک سو اصول و قواعد تبیین شده برای شهرسازی بومی در سطح عالی از تاکید و انطباق بر معیارهای عام زیبایی شناسی شهری از نظر مفاهیم محتوایی قرار دارد و از سوی دیگر اکثر قریب به اتفاق اصول و قواعد تبیین شده برای شهرسازی ایرانی – اسلامی در مجموع از میزان تحقق پذیریی بالایی در زمینه زیبایی شهری برخوردارند بنابراین در نهایت بر این اساس می توان چنین نتیجه گرفت که شهرسازی ایرانی – اسلامی آفریننده زیبایی شهری می باشد.

کلیدواژه ها:

زیبایی ، زیبایی شناسی شهری ، شهرسازی مکتب اصفهان ، شهرسازی ایرانی- اسلامی