ایمنی در معابر و اماکن عمومی برای معلولان با الگوی شهر دوستدار معلول مطالعه موردی منطقه 2 شهر تهران

بنابرگزارش سازمان جهانی بهداشت، 15 درصد از جمعیت جهان دارای معلولیت هستند. نرخ معلولیت در دنیا به دلیل افزایش جمعیت سالخورده و شیوع بیماریهای مزمنی چون دیابت، بیماری های قلبی و عروقی و بیماری های روانی در حالافزایش است. در ایران نیز جمعیت معلولین حدود 3 میلیون نفر است و طبق آمار رسمی سالانه 100 هزار نفر به جمعیت معلولین کشور اضافه می شود . شهر دوستدار معلول، شهری است که در آن معلولین و سایر شهروندان، به یک اندازه از حقوق،فرصت ها و امکانات شهروندی برخوردار هستند. باید به این باور برسیم که معلولیت، محدویت است نه محرومیت. معلولان به دلیل شرایط به وجود آمده برایشان فقط دچار نوعی محدودیت شده اند و این وظیفه مدیران شهری است که اجازه ندهند اینمحدودیت تبدیل به محرومیت آنها از دسترسی به امکانات اجتماعی شود. یک شهروند معلول، از حقوق اجتماعی برابری با سایر شهروندان برخوردار است و این حق و حقوق برابر، شامل امکان دسترسی آسان به اماکن مختلف شهری و معابر مناسب برایرفت و آمد این قشر جامعه میباشد .اگر در شهر معلولین به دلیل فضاسازی نامناسب نمی توانند دسترسی به امکانات شهری داشته باشند به این دلیل است که شهر معلول است و رسیدگی به مشکلات معلولان در مدیریت شهری معلول مانده است. با وجود قوانین بسیار زیاد در کشور در راستای کمک به معلولان، همچنان با مشکلات زیادی مواجه هستند و اقدامات صورتگرفته در خصوص فضاسازی شهری در حد استانداردهای مورد نیاز نیستند. در این مقاله مفهوم ایمنی در معابر و اماکن عمومی برای معلولان با الگوی شهر دوستدار معلول مطرح می شود که در ابعاد اجتماعی، ساختاری و روانی قابل بحث است. بعنوان مطالعه موردی درخصوص فضای شهری مناسب برای معلولان منطقه 2 شهر تهران انتخاب شده است که حدود 2711 عکس از نواحی 9 گانه این منطقه که دارای فضای نامناسب بودند،گرفته شده است.

کلیدواژه ها:

معلولیت ، ایمنی ، مناسب سازی ، شهر ، معلولان