بی خدایی و بی معنایی زندگی و نقش دین در معنا بخشی به حیات انسانی

مهمترین مسیله بشر پسامدرن، معنا داشتن زندگی است. در این مقاله با روش توصیفی تحلیلی، ابتدا سیر رسیدن بشر به تفکر نیهیلسم و به تبع آن بیمعنایی زندگی -تحت تاثیر مکاتب مختلف مانند اومانیسم، مادهگرایی و اگزیستانسیالیسم صورت میگیرد- پرداخته شده است؛ سپس نشان داده میشود که ریشه تفکر نیست انگاری در تمدن غرب بوده و در عصر ماشینیزم به اوج خود رسیده است. بشر پسامدرن علی رغم پشرفتهای روز افزون، در بیان معنای زندگی خویش مانده است و تجویزهای مکاتب جدید نیز راهگشا نیستند. بنا بر این انسان امروزی با رجوع به درون خویش و علم شهودی و حضوریاش به این نتیجه میرسد که دوای درد او ایمان درمانی ، رجوع به خداوند و دین است؛ دینی که با وجود تلاشهای تفکر جهانی شدن برای از بین بردن آن، به حیاتش ادامه داده است. شاید دلایل فلسفی نتواند در جنبه رجوع به ایمان به خداوند و دین برخی عقول بشر را قانع کند؛ بنا بر این ما آنها را به نتایج ایمان و دینداری و نقش آنها در معنابخشی به حیات انسانی - زندگی همراه با آرامش روح و جسم را به ارمغان میآورد- دعوت میکنیم.

کلیدواژه ها:

معنای زندگی ، بی خدایی ، نیست انگاری ، دین ، ایمان درمان