تولید داربست های نانولیفی بر پایه پلی کاپرولاکتون -کیتوسان - پلی وینیل الکل برای مهندسی بافت پوست

امروزه استفاده از مخلوط پلیمرهای طبیعی و سنتزی در تولید داربست های زیستی به دلیل قابلیت دست یابی به ویژگی های مطلوب، بسیار مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. در این پژوهش، داربست های نانولیفی مخلوط پلی کاپرولاکتون - کیتوسان - پلی وینیل الکل از محلول مخلوط پلیمرها با نسبت 2 : 1 : 5/ 1 به روش الکتروریسی تهیه شد. بررسی های میکروسکوپ الکترونی نشان دهنده دست یابی به نانوالیافی با قطر متوسط 136±21 nm و شکل شناسی بسیار یکنواخت بدون دانه تسبیحی است. آزمون های استحکام کششی و اندازه گیری زاویه تماس روی شبکه نانولیفی نشان می دهد، اضافه شدن پلی کاپرولاکتون سبب بهبود خواص مکانیکی و فیزیکی شبکه حاصل می شود. به عنوان یک نتیجه، افزودن پلی کاپرولاکتون به مخلوط سبب حفظ تمامیت فیزیکی شبکه حاصل در محیط آبی بدن شده است. برای بررسی مقدار زیست سازگاری و بررسی خواص زیستی داربست تولید شده، سلول های فیبروبلاست روی نمونه های مدنظر کشت داده شدند. نتایج آزمون های زیستی نشان دهنده سلول سازگاری بسیار عالی داربست های نانولیفی حاصل بوده است. در بحث مهندسی بافت، روی نیمی از داربست ها، سلول های بنیادی مزانشیمی بند ناف انسانی کاشته شده است. برای بررسی چگونگی اثربخشی داربست های حاصل در ترمیم زخم، مطالعات بالینی بر پوست پشت موش های صحرایی با بررسی ترمیم زخم های برشی تمام عمق انجام شده است. نتایج پاتولوژی نشان دهنده اثربخشی بسیار مناسب داربست های نانولیفی در مقایسه با نمونه های کنترل (بدون داربست) است. زخم های ترمیم شده با داربست در روز دهم پس از جراحی به حد نهایی ترمیم رسیدند، در حال یکه زخم های گروه کنترل پس از 15 روز به این حد ترمیم دست یافتند. همچنین، اثر بهبود داربست های با سلول بنیادی در مقایسه با داربست های بدون سلول به دلیل قابلیت کلاژن سازی سلول های بنیادی بهتر بوده است

کلیدواژه ها:

پلی کاپرولاکتون ، کیتوسان ، داربست های نانولیفی ، مهندسی بافت ، ترمیم زخم