بررسی طرح نمایشی و معیارهای دراماتیزه شدن در مقامات حریری (بر مبنای سه مقامه )

آثار ادبی، به ویژه ادبیات داستانی، از جمله منابع گوناگونی است که در هنر تیاتر به منظور نگارش نمایشنامه مورداستفاده قرار می گیرد.. این آثار، در اغلب موارد، تمام خصوصیا ت یک داستان تیاتری خوب را دارند. (طرح) یک نمایشنامه می تواند با یکی از این سه منبع آغاز شود: 1 – (درونمایه )ای که بتوان به تصویر کشید؛( - 2 دست مایه)ای که بتوان بسط داد؛( - 3 شخصیت) هایی که به صورت دراماتیک درگیر شوند. در این مقاله با روش توصیفی -تحلیلی درصدد بررسی طرح نمایشی و معیارهای دراماتیزه شدن در سه مقامه از مقامات حریری هستیم. دراماتیزه کردن یک قصه به معنی استفاده از ویژگی های بالقوه نمایشی آن ،ازبین بردن کاستی های اثر و بازنویسی داستان به صورت مناسب با موقعیت جدید است. مقامات حریری (495 -504ه . ق). مشتمل بر پنجاه حکایت درام گونه است، حکایت هایی کوتاهبا درونمایه و موضوع واحد که با استمداد از واقعیت های جامعه و با ترسیم شخصیت های خیالی و بااستفاده از گفت وگوهای شبه نمایشی به رشته تحریر درآمده است. با بررسی سه مقامه از مقامات حریری، مشخص می شود که آنها دارای درو نمایه، دست مایه،موقعیت و شخصیت دراماتیک هستند و بین شخصیت های این مقامه ها مجادله و کشمکشی دراماتیک درجریان است. طرح های نمایشی این مقامه ها می توانند برای نمایشنامه نویسی یا ساخت نمایش مورداستفاده درام نویسان قرار گیرند. برای دراماتیزه کردن مقامه ها باید درون مای های مطابق با سلیقه مخاطب ان امروزی از آنها اقتباس کرد و در طرح و موقعیتی جدید آنها را به گون های نمایشی بازنویسی نمود، زیرا هدف افزودن چیزی به گذشته است، نه تکرار آن.

کلیدواژه ها:

موقعیت دراماتیک ، دراماتیزه کردن ، شخصیت پردازی ، مقامه ، مقامات حریری