بررسی تطبیقی شهرگریزی و بدوی ییگرا

در گستره شعر شهر گفته می شود ظهور (شهرسروده) های نو در ادبیات جهان و ازآن میان در ادبیات فارسی و عربی متاثر از ادبیات غرب است. ادبیات فارسی و عربی پیوندی دیرینه داشت هاند ؛ در دوران معاصر نیز تعامل میان ایندو همچنان ادامه یافته است. جستار حاضر به بررسی تطبیقی شهرسروده های سهراب سپهری در ادب پارسی و احمد عبدالمعطی حجازی در ادب عربی می پردازد. این پژوهش، پس از گذری کوتاه بر زندگی و شعر سهراب سپهری، طبیعت سرای برجسته ایران، و با بیان مختصری از زندگی احمد عبدالمعطی حجازی، شاعر برجسته مصری، در آغاز به معرفی اجمالی بدویگرایی و اصول و مبانی مطرح در آن می پردازد و سپس با مطالعه جهتگیری سهراب سپهری وعبدالمعطی حجازی، نسبت به شهر و روستا، تبلور و نمود بدوی گرایی و ویژگی های مکتب رمانتیسم در شعر دو شاعر بررسی خواهد کرد. مهمترین ابعاد مورد توجه در گستره اندیشه های مطرح درسروده های دو شاعر عبارت اند از اظهار غربت و اندوه به دلیل ازمیان رفتن گذرگاه روستا، نکوهش شهر و مظاهر مدنیت موجود در آن، ستایش روستا به عنوان زادگاه نخستین نوع بشر و خانه و کاشانه ای که از دیرگاه شوق وصالش را داشته اند ،و آرمان سیاحت و سفر درقالب سفر واقعی یا خیالی؛ بخش پایانی مقاله نیز به بیان چگونگی نمود بدوی گرایی و رمانتیسم در اندیشه دو شاعر اختصاص یافته است.

کلیدواژه ها:

شعر معاصر فارسی ، بدوی گرای ، شعر معاصر عربی ، سهراب سپهری ، عبدالمعطیحجازی