تعیین توزیع مکانی حداکثر مقدار تبخیر-تعرق مرجع روزانه با استفاده از زمین آمار و تصاویر ماهواره نوآ (مطالعه موردی: استان تهران)

تبخیر-تعرق از اجزای اصلی گردش آب در طبیعت بوده و آگاهی از میزان دقیق آن درپروژه های آبی ضروری است. در این بررسی با هدف تهیه نقشه تبخیر -تعرق مرجع منطقه ای حداکثر در استان تهران، تبخیر -تعرق مرجع ماه جولای سال های 1999-2003 با روش هارگریوز -سامانی برآورد و به منظور منطقه ای کردن آن دو روش کریگینگ و کوکریگینگ با متغیر کمکی دمای سطح زم ین استفاده شده است . دمای سطح زمین از تصاویر ماهواره نوآ ماه جولای سال های 2003 - 1999 با تعدادی از الگوریتم های روزنه مجزا برآورد گردیده است . با مقایسه دمای برآورد شده با الگوریتم ها و دمای عمق 5 سانتیمتری خاک، الگوریتم کول و کاسیلیس ( 1997 ) برای منطقه مناسب تشخیص داده شده و به عنوان متغیر کمکی روش کوکریگینگ استفاده گردیده است. نتایج خطای استاندارد برآورد در روش کریگینگ 49/172 و کوکریگینگ 47/995 بوده است . بنابراین برای ترسیم نقشه تبخیر -تعرق مرجع منطقه ای حداکثر روش کوکریگینگ با متغیر کمکی دمای سطح زمین استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

تبخیر-تعرق مرجع منطقه ای ، ماهواره نوآ ، هارگریوز -سامانی ، کریگینگ ، کوکریگینگ ، دمای سطح زمین ، الگوریتم روزنه مجزا