سنجش شاخص دستیابی به فناوری و نوآوری در ایران در مقایسه با کشورهای جهان

بررسی های نشان می دهد که فعالیت های مربوط به توسعه فناوری و نوآوری، به عنوان پیشران های اصلی رشد اقتصادی محسوب می شود. هدف از این مقاله شاخص جهانی نوآوری (GII) و شاخص دستیابی به فناوری (TAI) و بررسی وضعیت ایران در این شاخص هاست. در شاخص جهانی نوآوری، کشورمان در سال 2014، رذنبه 120 را کسب کرده است. آنچه از مطالعه گزارش های پیشین شاخص جهانی نوآوری به دست می آید نشان می دهد که کشورمان نتوانسته جایگاه خود را حفظ یا بهبود بخشد. شاخص جهانی نوآوری از ترکیب 21 متغیر اصلی تشکیل شده است که کشورمان در متغیرهای آموزش عالی، تحقیق و توسعه، خلق دانش و زیرساخت عمومی از وضعیت بهتری نسبت به سایر متغیرها برخوردار است. در متغیرهای محیط سیاسی، تجارب و رقابت، انتشار دانش و آثار دانش، کمترین امتیاز را در بین سایر متغیرها کسب کرده است. به عبارت دیگر، کشورمان در ارکان ورودی خصوصا در بخش آموزش عالی از جایگاه نسبتا خوبی برخوردار است اما در ارکان خروجی وضعیت مطلوبی ندارد. شاخص دیگر دستیابی به فناوری است، این شاخص شامل ایجاد فناوری جدید، انتشار نوآوری های جدید، انتشار نوآوری های قدیمی و مهارت های انسانی است که در این شاخص در گروه کشورهای متوسط قرار گرفته ایم. مطالعه شاخص های ترکیبی نشان می دهد سیاستگذاران باید توجه بیشتری برای بهبود شرایط نوآوری داشته باشد تا یافته های علمی و نتایج تحقیقات و نوآوری و خلق ثروت برای اجتماع ایجاد شود.

کلیدواژه ها:

فناوری ، نوآوری ، کسب و کار ، شاخص ترکیبی ، مهارت انسانی