تحلیل نظریه های معاصر پیرامون روشهای طراحی معماران بومی (عامیانه) (تبیین فرایند طراحی در معماری بومی ایرانی)

سازندههای بومی (عامیانه) اغلب منزلت و جایگاه طراحان مدرن (امروزی) را ندارند. با وجود اینکه روشهای مورد استفاده طراحان عامیانه (بومی) از آنهایی که طراحان امروزی مورد استفاده قرار میدهند متفاوت است، اما هدف آنها در تبدیل ایده و مفهوم به فرم و صورت یکسان است.اصول اساسی و بنیادی روشهای طراحی بومی (عامیانه) را میبایست در سنتها جستجو نمود، و برای فهم روش طراحی عامیانه بایستی درک صحیحی از چگونگی خلق فرم در یک سیستم فکری غالب که به وسیله سنتها دربر گرفته شده است را دارا بود. با انتخاب فعالیت در بستر سنت، یک طراح عامیانه (بومی) در یک زمینه ی به مراتب محدودتری در مقایسه با طراح مدرن به فرایند خلق فرم میپردازد، در حالی که قدرت نوآوری و خلاقیت او کمتر از همتای مدرن خود نبوده، لیکن روش خلاقانهاش متفاوت است.هدف از این مقاله بیان و ارایه استراتژی کلی طراحی بومی بوده که به وسیله آن سازندگان بومی (عامیانه) ساختارها را طراحی مینمایند. امید است تا با فهم و درک روشهای طراحی این معماران بتوان روش ارزشمندی را فراهم نمود که راهبردهای طراحی فرمهای معماری و سازمان فضایی بهبود و ارتقاء یابند. فرضیه های این پژوهش بر مبنای بسط تحقیقات نگارنده در مورد سازندگان بومی در شرق ایران می باشد.

کلیدواژه ها:

سازندگان عامیانه (بومی) ، سنت ، خلق فرم ، روش طراحی ، خلاقیت