مصارف آکاسیاهای بومی ایران در جهت بهرهبرداری پایدار از منابع طبیعی

آکاسیا از واژهی یونانی آکاکیا (Akakia (به مفهوم خار گرفته شده است. و از خانواده Mimosaceae میباشد. از این جنس پنج گونه بومی در جنوب کشور در سواحل خلیج فارس و دریای عمان و جزایر انتشار دارد. که شامل گونههای مغیر، oerfota Acacia ،تج، ehrenbergiana.A ،کرت یا چش، nilotica.A ،آکاسیای سفید، albidia.A و گبر tortilis.A میباشد. در این مطالعه پس از معرفی مختصر هر یک از این گونهها، جنگلکاری و مصارف آنها را شرح دادیم تا گامی کارساز در جهت حفظ و بهرهبرداری پایدار از منابع طبیعی برداشته باشیم. این گونههای درختی و درختچهای در روند اصلاح خاک نقش ویژه ای دارند و با گرهکهایی که در ریشههای ظریف خود دارند به عنوان تثبیت کننده ازت جوی در خاک نقش فوق العادهای را در افزایش حاصلخیزی خاک عهدهدار می باشند. آکاسیاها با اتکا به سیستم ریشهای خاص خود قادرند از اعماق زمین آب مورد نیاز خود را تا حدودی تامین نمایند و لذا در نظام کشت تلفیقی آگروفارستری اهمیت ویژه ای دارند. آکاسیاها با مصارف گوناگون نقش موثری در جهت حفظ خاک و بهرهبرداری از منابع طبیعی ایفا میکنند. و میتوانند به عنوان مصارف دارویی و داروسازی، خراطی، تهیهی ابزارهای روستایی و ماهیگیری، لنجسازی، سوخت، تثبیت ماسههای روان و بادشکن نیز استفاده شده و گیاهان مناسبی برای احیای اراضی تخریب شده باشند.

کلیدواژه ها:

آکاسیا ، حفاظت خاک ، مغیر ، چش ، گبر