بررسی گفتمان حق به شهر با تاکید بر حضور پذیری زنان در فضای شهری (نمونه موردی: پارک شهر)

فضاهای شهری به مثابه عرصه ای برای تبلور ماهیت زندگی جمعی می باشند، یعنی جایی که شهروندان در آن حضور دارند. این فضاها علاوه بر دارا بودن ویژگی های زیبایی شناختی، بستر حیات مدنی شهر نیز هستند. یکی از نیازهای بسیار مهم هر انسان نیاز به برقراری رابطه با دیگران است که این نیاز زمینه ساز حضور انسان ها در فضای شهری می شود. نیاز به حضور در فضا برای همه گروه ها واقعیتی انکارناپذیر است. درواقع حضور در فضای شهری و برقراری روابط اجتماعی حق تمام شهروندان است که زنان نیز به عنوان شهروند همانند مردان باید به این نیاز خودپاسخ دهند. امروزه جنسیت در فضاهای شهری مورد غفلت واقع شده است. اخیرا در جامعه ما گفتمان حق به شهر ، به دلیل توجه خاصی که به حقوق گروه های مختلف جامعه ازجمله زنان دارد، موضوعیت یافته است. حق به شهر یک حق جمعی است و به یک مکان معین مربوط می شود. هانری لوفور آن را حق به زندگی شهری می نامد. هدف اصلی در این پژوهش پس از بررسی چیستی حق به شهر، ارزیابی و سنجش حضور پذیری زنان در فضای شهری از منظر این گفتمان است. بدین منظور از روش مطالعه کتابخانه ای-اسنادی و شیوه تحلیل محتوا بر پایه مصاحبه و پرسشنامه با مصرف کنندگان فضا استفاده شده است. درنهایت تلاش شده است با احصای معیارها و شاخص های موثر، راهکارها و پیشنهاد هایی در زمینه فراهم آوری حضور عادلانه زنان در فضای شهری ارایه گردد و به حضور زنان در فضای شهری به عنوان یک ضرورت در سرزندگی فضا تاکید می شود.

کلیدواژه ها:

حق به شهر ، جنسیت ، حضور پذیری ، فضای شهری ، زنان