سنجش اثربخشی آموزش تاب آوری بر سلامت روان و کیفیت زندگی همسران جانبازان

این تحقیق با هدف بررسی میزان تاثیر آموزش گروهی تاب آوری بر سلامت روان و کیفیت زندگی همسران جانبازان یک شهرک سازمانی درتهران انجام شد. پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعهتحقیق 60 نفر از همسران جانبازان ساکن در یک شهرک سازمانی در تهران بود. نمونه تحقیق با توجه به عدم همکاری 10 نفر از افرادجامعه، 50 نفر انتخاب شد. افراد نمونه بصورت تصادفی در دو گروه 25 نفری آزمایش و کنترل قرار گرفتند. برای سنجش تاب آوری همسرانجانبازان از پرسشنامه ی تاب آوری 25 سوالی کانر و دیویدسون (2003)، و برای سنجش سلامت روان آنها از پرسشنامه سلامت روان 28سوالی گلدبرگ (1972) و برای سنجش کیفیت زندگی آنها از پرسشنامه کیفیت زندگی 36 سوالی ویر و شربورن (1992) استفاده شد. باروش های آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف معیار، داده ها توصیف و آزمون آمار استنباطی تحلیل کوواریانس فرضیه ها مورد سنجشقرار گرفت . نتایج آزمون تحلیل کوواریانس درسطح معناداری (p<0.01) نشان دادند که میانگین کیفیت زندگی و سلامت روان همسرانجانبازانی که تحت آموزش تاب آوری قرار گرفتند، از همسرانی که تحت این آموزش قرار نگرفتند، درپس آزمون بیشتر بود. این نتایج نشانداد که برنامه آموزش تاب آوری بر ارتقای کیفیت زندگی همسران جانبازان، اثرگذاراست و نیز برنامه آموزش تاب آوری بر ارتقای سلامت روانهمسران جانبازان اثر معنی داری دارد. نتایج این تحقیق با یافته های کاوه و همکاران (1390)، میکاییلی و همکاران (1391)، گارباسکی(2011)، سالن و موری (2011) هماهنگ است. با توجه به نتایج تحقیق می توان گفت مشکلات و سختی های زندگی و تعامل با جانبازاندارای مشکلات جسمی و روحی روانی، آرامش روانی همسران جانبازان را بدلیل اینکه تحت تاثیراسترس، اضطراب و افسردگی قرار دارند،برهم میزند و سبب افت سلامت روان در آنها می شود. بنابراین تاب آوری با تعدیل و کمرنگتر کردن این عوامل از طریق کاهش مشکلاتروانی و هیجانی، افزایش سلامت روان و در نتیجه افزایش میزان رضایتمندی از زندگی را سبب می شود. لذا استفاده از برنامه های آموزشتاب آوری برای ارتقای سلامت روان و کیفیت زندگی همسران جانبازان توصیه می شود.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، کیفیت زندگی ، سلامتروان ، همسران جانبازان