بررسی رابطه خودکارآمدی و شادکامی با خودتاب آوری مربیان پیش دبستان شهر تهران

با توجه به این که آموزش و پرورش پیش از دبستان پایه و اساس یادگیری کودکان است، این دوره نیازمند مربیانی است که دارایخودتاب آوری بالایی باشند تا بتوانند عملکرد بهتری در تربیت کودکان داشته و این امر با افزایش خودکارآمدی و شادکامی مربیان میسراست. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه خودکارآمدی و شادکامی با خودتاب آوری مربیان پیش از دبستان شهر تهران می باشد. جامعهآماری این پژوهش کلیه مربیان پیش از دبستان شهر تهران را شامل می شود. نمونه آماری 270 نفر برآورد شد که با استفاده از روشنمونه گیری چند مرحله ای متناسب با جامعه آماری انتخاب شد. روش پژوهش از نوع همبستگی است و ابزار اندازه گیری پژوهش شاملالف) پرسشنامه خودکارآمدی مقابله با مشکلات چسنی (2006)، ب) پرسشنامه شادکامی مونش (2000) و ج) پرسشنامه خودتابآوری کلاهنن (1996) می باشد. جهت تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون تحلیل رگرسیون چند متغیری) استفاده شد.نتایج پژوهش نشان داد که متغیر پیش بینی کننده خودتاب آوری، شامل خودکارآمدی (راهکارهای مقابله مسیله مدار، متوقف ساختنافکار و هیجانات منفی ، سبک حمایت از جانب خانواده و دوستان) می باشد و 25/6 درصد واریانس مربوط به خودتاب آوری را تبیین می کند. ضرایب رگرسیون متغیر پیش بین نشان می دهد که ازبین مولفه های خودکارآمدی ،راهکارهای مقابله مسیله مدار بیشتر از سایرمولفه ها می تواند واریانس خودتاب آوری مربیان مراکز پیش از دبستان را بطور معنی داری تبیین کند. هم چنین متغیر پیش بینیکننده خودتاب آوری شامل شادکامی (احساس مثبت، احساس منفی، تجربه مثبت، تجربه منفی) است و 14/9 درصدازواریانس خودتاب آوری را نشان می دهد و از بین خرده مقیاس های شادکامی ، خرده مقیاس استفاده از احساس مثبت نسبت به سایر خرده مقیاس ها تاثیربیشتری بر خودتاب آوری مربیان دارد ولی تاثیر خرده مقیاس تجربه مثبت بر خودتاب آوری کم است. ضمنا تاثیر خرده مقیاس هایاحساس منفی و تجربه منفی بر خودتاب آوری مربیان کاهشی است و این اثر کاهنده اندک می باشد.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، شادکامی ، خودتاب آوری ، مربیان پیش از دبستان