سلجوقیان

سلجوقیان سلاجقه، آلسلجوق نام دودمانی ترکتبار بود که در سده های 5و6 هجری؛ یازدهم و دوازدهم میلادی بر بخش های بزرگی از آسیای غربی و ایران فرمانروایی داشتند. در واقع، هیچکدام از سلسله های غزنویان سلجوقیان و خوارزم شاهیان ایرانی نبودند. پادشاهان این سلسله های ترک تبار، هیچگاه خود را پادشاه ایران، ننامیدند سلجوقیان زبان فارسی را زبان رسمی و درباری قرار دادند و وزیران این دوره به ویژه عمیدالملک کندری و خواجه نظام الملک خدمات مهمی به ادبیات فارسی و گسترش دانشها کردند. سلجوقیان در اصل غزهای ترکمان بودند که در دوران سامانی در اطراف دریاچه خوارزم آرال سیردریا و آمودریا میزیستند.سلجوقیان که به اسلام رو آورده بودند، پس از ریاست سلجوق بن دقاق، نام سلاجقه را به خود گرفتند و به سامانیان در مبارزه با دشمنانشان بسیار یاری کردند. پسر سلجوق به نام میکاییل که بعد از مرگ او ریاست این طایفه را در دست داشت، چندین حکم جهاد برای مبارزه با به قول مورخان کافران صادر کرد.میکاییل سه پسر داشت به نام های یبغو، چغری و طغرل. این قبیله که یک بار در زمان سلجوق بن دقاق به دره سیحون کوچیده بودند، بار دگر بعد از مرگ سلجوق به سرکردگی سه پسر زادهاش به نزدیکی پایتخت سامانیان کوچیدند. اما سامانیان از نزدیکی این طایفه به پایتخت احساس خطر کردند؛ بنابراین سلاجقه بار دگر از روی اجبار بار سفر بسته و به بغرا خان افراسیابی پناه بردند. این حاکم از سر احتیاط، طغرل پسر بزرگ را زندانی کرد؛ ولی طغرل به کمک برادر خود چغری از زندان رهایی پیدا کرد و با طایفه خود به اطراف بخارا کوچیدند

کلیدواژه ها:

سلاجقه ، حکومت ، اسلام