تحول زبان فارسی و گونه های آن

کسانی که با جامعه شناسی زبان و زبانشناسی تاریخی آشنایی دارند می دانند که زبانها به هیچ وجه پدیده هایی یکپارچه نیستند. زبانها معمولا دارای تنوعات و گوناگونی هایی هستند که منشا آنها عوامل مختلفی است. این گوناگونی ها در جوامع بزرگتر بیشتر و در جوامع کوچکتر کمتر مشخص است. در گذشته بیشتر گوناگونی ها و تفاوت های زبانی را در تفاوت های جغرافیایی (گویش ها و لهجه های محلی) جستجو می کردند, اما اکنون انواع گوناگونی های دیگر که در زبان وجود دارد و در گذشته یا به آنها توجه می شده یا عمدا ندیده گرفته می شده اند نیز مورد تحقیق قرار می گیرد. این گوناگونی ها در داخل زبان هایی که ما آنها را یکدست تلقی می کنیم وجود دارند. کافی است ما فارسی زبانان به طبقات مختلف اجتماعی و شکلی از زبان که آنها به کار می برند دقت کنیم تا به تفاوتها و گوناگونی هایی که در زبانمان وجود دارد پی ببریم. اگر ما اندکی دقت به کاربرد زبان فارسی توسط یک فرد واحد در موقعیت های مختلف و در خطاب به افراد مختلف بکنیم تنوع و گوناگونی این زبان بر ما آشکار می شود. مثلا یک فارسی زبان تحصیل-کرده در خطاب به ما فوق خود به یک شکل, در خطاب به دوستان و همکاران خود به شکل دیگر و در موقع گفتگو با فرزندان خود به صورتی دیگر صحبت می کند. زبان شناسان این گوناگونی ها و عوامل مختلفی را که در به وجود آمدن آنها موثر است دقیقا بررسی و طبقه بندی کرده اند که در این مقاله به اجمال به تحول زبان و گونه های آن اشاره می کنیم.

کلیدواژه ها:

گونه های زبان ، زبان فارسی ، تحول زبانی ، عوامل فرهنگی و جفرافیایی